Bjorn Nabuurs
30 december 2008Op 30 december 2008 was het zover. Samen met papa, mama, zus Anika en ook opa en oma reden we naar Eindhoven. Bij Eindhoven Airport was het net een doolhof, maar gelukkig vonden we de poorten van de Koninklijke Luchtmacht snel en waren we al met al ruim op tijd aanwezig. We zouden op de parkeerplaats wachten op piloot Ton. Dat was best spannend, want er stond een bewaker bij de poort. We bleven voorlopig dus maar lekker warm en veilig in onze auto! Anika en ik hadden een broodtrommeltje mee, want het was juist rond het middaguur. Wist je dat picknicken in de auto best leuk kan zijn? Zeker als je daarbij zicht hebt op een, weliswaar buiten werking, maar supergroot vliegtuig!
Stipt op de afgesproken tijd arriveerden Ton Knoops en zijn vrouw Madeleine. Papa en opa gingen met Ton mee om onze paspoorten voor even om te ruilen voor een toegangspas van het militair terrein. Gelukkig mochten we met de auto het terein op, want het bleek toch nog een hele rit te zijn naar de uiteindelijke plaats van bestemming. Onderweg zagen we allemaal kleine rode huisjes laag bij de grond. We vroegen ons af waar die toch voor zouden zijn. Volgens Bjorn en Anika waren het brievenbussen waar de postbode de post in zou doen, maar bij nader inzien vonden ze dat toch wat vreemd aangezien er in geen velden of wegen een huis te zien was!
Eenmaal aangekomen bij de Frits Philips Hangar ging piloot Ton het vliegtuig in orde maken. Wij bleven wachten in het clubhuis van de Aero Club. Toen was het dan eindelijk toch zover! Ik kreeg een shirt en een pet van Stichting Hoogvliegers, maar hield het liever bij mijn eigen tenue. Mijn zusje Anika (4 jaar) bedacht zich echter geen moment en deed vol enthousiasme het shirt aan en de pet op. Het was tenslotte ook een beetje Anika's dag, want zij mocht samen met papa achterin het vliegtuig!
Via het lezen van de ervaringsverhalen op de website van Stichting Hoogvliegers was mama op het idee gekomen om stoelverhogers mee te nemen, zodat ik (en ook Anika natuurlijk) alles lekker goed kon zien. Doordat ik Progeria heb ben ik namelijk erg klein (1.04 mtr.) voor mijn leeftijd en zal ik ook nauwelijks nog groeien. Daarbij komt ook nog eens dat ik vanwege mijn ziekte veel stijver ben dan andere kinderen van mijn leeftijd. Ik kan bijvoorbeeld niet zo goed opzij of om kijken. Die stoelverhogers kwamen dus zeker goed van pas. Op deze manier kon ik bovendien helemaal alleen een stukje zelf het vliegtuig besturen!
Vanuit Eindhoven vlogen we met een snelheid van maar liefst 230 km per uur (!!!) via Helmond, Gemert, Boekel, langs Erp en Veghel naar Heeswijk-Dinther en toen via Sint-Michielsgestel, Boxtel en Oirschot weer terug naar Eindhoven. Het is maar goed dat Ton ons achteraf een kaartje stuurde met de gevlogen route, want papa had vanuit de lucht dan wel heel veel foto's gemaakt, maar wist ook niet altijd waar hij dan was. Het PSV-stadion herkenden we natuurlijk wel en verder ons eigen dorp. Mama had bij aanvang van de vlucht naar oma Nabuurs gebeld om te laten weten dat we er aan kwamen. Zij was toen snel bij het verzorgingshuis naar buiten gegaan om te kijken en... ze had ons zien vliegen! Ik vond het wel leuk om dat achteraf te horen, want vanuit de lucht kon ik haar natuurlijk niet zien. Nee, van daaruit zijn de huizen zelfs al klein en de mensen dus al helemaal alleen maar piepkleine en onherkenbare stipjes. Zo hebben we alles dus eens op een andere manier kunnen zien. Geweldig!
Maar weet je wat ik echt het allerleukste vond van de vlucht? Dat was dat je een grote koptelefoon op kreeg met daaraan een microfoontje waar je in kon praten. Zo kon ik tijdens de vlucht dus met Ton, papa en Anika praten en hoorden we daarbij ook nog eens alles van de verkeerstoren. Dat was wel apart. Soms praatten ze engels, dan weer nederlands. Mama en Madeleine konden via de radio in de kantine van de Aero Club soms ook horen waar wij waren, maar dan moesten ze wel héél goed naar de radio luisteren. Jammergenoeg hadden ze niet gehoord dat wij zouden gaan landen, maar zagen ze ons wel over de landingsbaan komen aanrijden. Toen kwamen ze samen met opa en oma snel naar buiten om een laatste glimp op te vangen van ons in het vliegtuig. Het tochtje had niet veel langer moeten duren, want ik moest erg plassen. Maar... het was een prachtige ervaring en ik heb er erg van genoten. Na afloop kreeg ik ook nog een vliegbrevet. Daar mocht ik zelf mijn handtekening op zetten!
Als 'klap op de vuurpijl' belde Stichting Hoogvliegers of ik samen met een 60-tal andere kinderen ook nog eens meewilde met de Celebration Flight ter ere van het 90-jarig bestaan van KLM op 1 januari 2009. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen, dus toog ik op 1 januari 2009 om 7.40 uur 's morgens ook nog eens samen met papa naar Schiphol voor deze bijzondere vlucht. Kortom: het was een superweek! Jeroen, Daan en Patricia van Stichting Hoogvliegers, KLM en alle andere mensen die hieraan hebben meegewerkt heel erg bedankt, maar bovenal natuurlijk piloot Ton Knoops van de Eindhovense Aero Club die mij de mogelijkheid bood voor één dag, al was het misschien dan maar een minuut, eens een échte piloot te zijn in een heuse Cessna!
Verslag van piloot Ton Knoops:
Begin december stond de aanvraag van Bjorn op de site van de Hoogvliegers Airpool en nadat ik deze vlucht voor me had gereserveerd en heb ik contact gezocht met de familie. Een afspraak was snel gemaakt, maar pas op een datum na de drukke feestdagenperiode.
Naarmate de datum naderde werd het weer steeds mooier. Helder maar koud. Totdat de 30e er was met weliswaar een zonnetje aan de hemel, maar toch nevelig (en nog steeds koud). In de ochtend horizontale zichten van ruim minder dan 5 km en in het gecontroleerde gebied van Eindhoven moeten we dat minimaal hebben om te mogen vliegen. Gelukkig is net op tijd het zicht naar 6 km opgelopen, maar het bleef nevelig.
Om 13:40u zijn we dus toch kunnen vetrekken met de PH-BSX, een Cessna 177RG. Via Helmond (hier heeft Bjorn een stukje gestuurd !) hebben we een paar rondjes boven Bjorn’s woonplaats Boekel gemaakt om vervolgens via Boxtel naar Eindhoven terug te keren. Op dit laatste stuk (recht tegen de zon in) zagen we eigenlijk helemaal niets helaas vanwege de nevel in de lucht. Om 14:20u waren we weer veilig bij de EACm teruggekeerd en kon de motor afgezet worden.
Bjorn, ik vond het geweldig om met jou, je zusje en je vader te hebben gevlogen.
En inmiddels heb je ook met een KLM Boeing 777 een rondje Nederland gemaakt. Ik heb je op TV gezien Bjorn ! Super ! Heb je nog mooie foto’s gemaakt?
Ton Knoops
