Piloot Jean-Paul Sablerolle vertelt...

Jean-Paul Sablerolle:
“Dit doe je omdat je voelt dat je dit móet doen… en het voelt ontzettend goed om te mógen doen!”

Hoe raken mensen betrokken bij Stichting Hoogvliegers?
Iedere vrijwilligers heeft daar een eigen reden en een ander verhaal over. Voor jean-Paul Sablerolle begon het allemaal met zijn een rode Corvette Convertible. “We werden gevraagd om met de Corvette Club de Schiphol GHVD op te leuken. Nadat ik later mijn brevet heb gehaald ben ik ook voor onze kleine helden gaan vliegen en inmiddels vlieg ik al zo'n jaar of vijf met veel plezier.”

Heb je nog een bijzonder of apart verhaal meegemaakt tijdens het vliegen voor Hoogvliegers? 
“Iedere vlucht is een beleving op zich. Tuurlijk maak je leuke en minder leuke dingen mee. En het is niet altijd even eenvoudig. Soms moet je echt tegen de tranen vechten. Ik mocht een jongedame vliegen van Eindhoven. En haar vriendje was mee. Ik had in eerste instantie zoiets van, dit zijn gezonde kinderen, waarom vlieg ik die? Later bleek dat ze erg schuw en bang was. Ik kan alleen maar raden naar wat er gebeurd is. Na de kennismaking en take-off vroeg ik of ze zelf wilde vliegen. Ik kreeg een resoluut nee! Dus ik zeg nog dat het wel de bedoeling is dat ze ook een stukje zou sturen. Geen reactie. Ik geef haar even om bij te komen. Vervolgens vraag ik of ze me wil helpen met het sturen van een toestel. Na enig aandringen wilde ze dat wel. Ik begon voorzichtig met "Zie je die toren? Daar vliegen WE naartoe..." naar "Zie je dat meertje? Vlieg daar maar naartoe..." gaandeweg liet ik de stick los en stuurde ze met voorzichtige bewegingen naar wat ik haar had opgedragen. Hier gebeurde iets bijzonders. Ineens ziet ze dat ik niet meer aan het vliegen ben en van schrik laat ze de stick los...het toestel reageert amper, komt ineens haar vriendje naar voren..."schat, je doet het geweldig, die meneer wil niet dood, je moet blijven vliegen hoor..." en langzaam nam ze de stick nog maar een keer ter hand. Prachtig...ik ben oprecht trots op haar.”

Heb je een eigen vliegtuig waarmee je vliegt voor Hoogvliegers of worden deze vliegtuigen speciaal uitgeleend op zo'n dag?
“Ik huur een toestel, een Robin DR40 van Vliegclub Seppe, de gezelligste vliegclub van Nederland. Daarnaast vlieg ik op een Trinidad TB20GT.

Het 15-jarige neefje van uw verslaggever vond het wel spannend zo'n interview en wilde ook wel wat aan een piloot vragen. Hij bedacht de volgende drie vragen:

Wat vindt u van het concept Hoogvliegers?
“In één woord G E W E L D I G !!! Ik ben een bevoorrecht mens en kan me een hoop veroorloven. Dus beschouw ik het als een taak om kinderen die niet zo fortuinlijk zijn een unieke ervaring te geven. Maar ook voor de ouders en familie is het geweldig. Hun kind is eventjes niet meer ziek maar een heuse piloot! Hoe gaaf is dat? De wereld zou een betere plek zijn als iedereen af en toe iets voor een ander doet. Niet omdat het moet.”

Hoelang bent u al piloot?
“Ik ben nu zeven jaar gebrevetteerd, maar ik vlieg al mijn gehele leven. Als klein kind stond ik met mijn analoge cameraatje met een filmpje met 12 opnames langs de baan te kijken naar een DC9 in take off... en maar foto's maken... die foto's leken nergens naar. In de stromende regen vol ontzag kijken naar een 747 of een DC10...dat geluid... wat een machines. Ik heb er helaas nooit mijn werk van kunnen maken. Maar ik gebruik nu mijn brevet zowel privé als zakelijk en natuurlijk voor de Hoogvliegers! Het is echt een oprechte eer om voor die helden te mogen vliegen.”

Wat is het heftigste dat u ooit hebt meegemaakt?
“Het ergste...het ergste vind ik dat ik nog zo mijn best doe en een (in dit geval) ventje niet kon overtuigen te gaan vliegen. Dat zijn ogen op standje boos stonden en hij niet meer wilde praten, hij stuurs voor zich uit keek, wachtend tot hij weg kon. Ik heb hem apart genomen en even met hem getracht te praten maar ik kreeg geen contact meer. Dat vind ik erg. We doen met z'n allen ontzettend veel moeite om er een feestje van te maken. Maar soms lukt het je gewoon niet. Maar toen ik vroeg of hij een diploma wilde, en ik hem bij de uitreiking stiekem een lollie gaf en ik toch een glimlach kreeg...dat maakt dan wel mijn dag. Maar Max gaat een keer vliegen! Dat heb ik hem beloofd! Ik weet zeker dat hij het kan.