Piloot Niek vertelt

"Ergens in het begin van de jaren negentig ging ik voor het eerst
de lucht in, voor een rondvlucht. Aangezien ik behoorlijk last had van hoogtevrees, stapte ik met knikkende knieën het kleine vliegtuig in.

Maar toen ik weer uitstapte, dacht ik maar één ding: 'Dit wil ik ook leren!' Het gekke is: in een vliegtuig heb je vrijwel geen last van hoogtevrees. Bijna dertig jaar geleden heb ik mijn vliegbrevet gehaald. Ik vlieg veel voor mijn plezier, maar ik maak ook veel vlie-guren voor de stichting Hoogvlieg-ers. Deze stichting - opgericht door een aantal beroepsvliegers - laat zieke kinderen of kinderen met een andere beperking voelen hoe het is om piloot te zijn. Kinderen mogen dus zelf vliegen. Wij, de piloten, stellen onze vrije tijd en eigen vlieg-tuigen of helikopters beschikbaar en vliegen in het hele land, vanaf Texel tot aan Maastricht en alle vliegvelden die daartussen liggen. De insteek is dus dat de kinderen zelf vliegen. De één wil dat heel graag, de ander ziet dat helemaal niet zitten. Veiligheid staat natu-urlijk voorop.

We kijken van tevoren altijd heel goed of een kind wel mag of kan vliegen. En voorafgaand aan iedere vlucht krijg je een briefing en tips over wat je bijvoorbeeld kunt doen als een kind de stuurknuppel niet meer wil loslaten. Maar het komt altijd goed, alle kinderen stap-pen glunderend uit het vliegtuig. Het is gewoon heel leuk om met die kinderen om te gaan en ik kan flink van nagenieten van de vluchten. Het is elke keer feest!"