Sharon Struik
11 april 2009
Tijdens een bezoekje aan het Aviodrome in Lelystad, enkele weken geleden, hoorden we voor het eerst van Stichting Hoogvliegers. Wat daarna gebeurde was onvergetelijk!
Hoi, ik ben Sharon. Ik kan niet lezen of schrijven maar mijn papa zal dat voor me doen. Vaak ga ik met mijn papa naar een museum, ik heb dan ook een echte museum jaarkaart. Dat vind ik hartstikke leuk, zo’n papa-dag!
Papa en mama hebben me verteld dat ik speciaal ben, daarom zit ik ook op een speciale school. Hoewel ik 18 jaar ben, ben ik in mijn doen en laten 5 á 6 jaar.
Laatst waren we weer eens in het Aviodrome en sprak papa met een mama van een jongetje dat ging vliegen. Vanaf het eerste bezoek aan het Aviodrome, maanden daarvoor, wilde ik dat ook!!!
Papa zei op de terugweg niets, maar moest wel lachen toen ik weer eens zei dat ik wilde vliegen.
Van de week vertelde papa me ineens dat hij een verrassing voor me had. Hij had contact gehad met een stichting via internet, zei hij. En het mooiste was…. IK MOCHT VLIEGEN!!!!
Zaterdag 11 april was het zover. We hadden extra kaartjes gekregen dus mama ging ook mee. Ook Corry en Jesse mochten mee. Papa zei dat we om 14:15 uur zouden vliegen, we waren om 12:00 uur al op het vliegveld zodat we lekker nog een keer het Aviodrome konden bekijken.
Daar was een Paas wedstrijd! In het museum waren grote eieren met letters verstopt, die moest je zoeken. Jesse en ik vonden ze en papa schreef de letters voor me op. Omdat we alles goed hadden kregen we een mooie kleurplaat en een chocolade eitje.
Toen was het zover, we gingen naar het vliegtuig. Onze piloot, zo vertelde papa, was René Bins.
Ik vond René als eerste. Hij vertelde wat we gingen doen, best wel spannend!
Ook kreeg ik een cadeau van hem, een mooi T-shirt en een Hoogvliegerpet! Die moest meteen aan natuurlijk.
Voor we gingen vliegen moesten we wachten op een groot vliegtuig dat voor ons ging, een Dakota. Wat maakte die een herrie zeg! Toen die eenmaal weg was liepen we samen met René naar het vliegtuig, MIJN vliegtuig dus!
Een meneer van het vliegveld maakte nog even een foto, zodat papa er ook op stond. Toen mochten we instappen van René.
Zelf liep ‘ie nog een rondje om het vliegtuig. Papa zei dat ‘ie alles controleerde. Maar toen stapte ook René eindelijk in. Hij begon me te vertellen wat we allemaal zouden gaan doen, zodat ik dat van te voren wist. Was best nog wel zenuwachtig moet je weten.
Het vliegen was geweldig! Alle huizen en auto’s werden heel klein en je kon heel ver kijken. Zonder het te weten had René nog een verrassing voor me. Ik hou veel van dolfijnen en we vlogen ineens boven het dolfinarium in Harderwijk! Als ik goed keek kon ik de dolfijnen zien zwemmen, zei papa.
Maar ik had het veels te druk, ik mocht namelijk zelf vliegen van René.
Was best wel weer blij toen we weer geland waren hoor.
Maar gaaf dat het was!
Ook kreeg ik nog een heus diploma van René die ik thuis kon ophangen. IK HEB GEVLOGEN!!!!
Sharon Struik
Bestuur, medewerkers, piloten en vrijwilligers, jullie weten misschien half hoe goed het werk is dat jullie doen.
Jullie zien slechts de glunderende gezichtjes, wij als ouders horen nog dagen soms wekenlang de verhalen over de indrukken die jullie inspanningen hebben achtergelaten, klasse!
Henk Struik, vader van Sharon