Suzanne

Dus echt zenuwachtig was ik niet, wel wat gespannen.

We moesten vandaag al vroeg opstaan omdat we in Limburg wonen en nog bijna twee uur moeten rijden naar Lelystad. Mama, papa en mijn broer Thiemo gingen mee. Bij het Avidrome aangekomen zijn we eerst even daar gaan rondkijken, mijn broer Thiemo vond dit allemaal wel heel interessant. Ik vond het wat moeilijk om te wachten totdat ik mocht gaan vliegen. Mama had met Piloot Sander (ik noem hem PietPiloot), om 13.00 uur afgesproken. Dus na de lunch zou het gaan gebeuren.Tijdens het eten van een krentenbol kwam Sander al aangelopen en kreeg ik een mooi T-shirt.
Daarna gingen we naar het vliegtuig. Piet Piloot vond ik gelijk aardig en wilde hem graag een handje geven.

Eerst kregen we uitleg, en welke route dat we gingen vliegen. Ik vond het wel moeilijk te begrijpen. Maar het zal wel goed komen. Toen was het tijd om naar buiten te gaan. Eerst samen het vliegtuig inspecteren en kijken waar alles voor dient. Thiemo en mama gingen ook mee kijken. Daarna mocht eerst Papa in het vliegtuig stappen, en ik mocht voorin.

.

Mama en Thiemo gingen kijken in de uitkijktoren, Thiemo gaf dan een signaal en daar gingen we. Bang ben ik niet geweest. Ik heb ook nog zelf gevlogen.
Maar het brommende geluid van de motor en de bewegingen, tja daar werd ik wel wat slaperig van. Ik heb Piet Piloot nog een handje gegeven maar helaas mijn oogjes vielen toe.

Weer terug in het Avidrome moest ik eerst mama weer knuffelen en enthousiast vertellen wat ik beleefd had.
Toen ik kreeg ik nog stickers en een heus diploma/brevet. En weer afscheid genomen van Piet Piloot.
We hebben nog even wat rondgelopen in het Avidrome en toen weer naar huis gereden.
In de auto ben ik ook weer in slaap gevallen, want het was weer een inspannende beleving.

Hoogvliegers, bedankt voor de leuke dag. Ik vertel iedereen trots over mijn vlieg avontuur hoor.
Vele groetjes van Suzanne Heijnen.

.

Via een vriendelijke collega ontving ik de volgende korte dringende oproep “Hé Sander, doe jij eens effe” in reactie op de vraag van hoogvliegers aan ons bedrijf om een vlucht voor Suzanne te organiseren. Al eerder had ik met Hoogvliegers samengewerkt om hun ‘klanten’ tijdens een grote hoogvliegerdag vanaf Schiphol een bijzonder moment te bezorgen. Met twee eigen dochters in het achterhoofd, mijn eerdere ervaring met Hoogvliegers en het verhaal van Suzanne lezend was een besluit snel genomen. Dat vliegen met Suzanne bijzonder zou worden was al duidelijk, in wat voor mate alleen pas veel later.

De vraag was helder; Suzanne wilde graag eens zelf sturen. Omdat onze eigen Cessna’s hiervoor niet zo geschikt zijn, was het even zoeken naar een mogelijkheid. Na wat planning met de ouders van Suzanne en de geweldige toezegging van de Aviodrome om voor haar en familie de toegang te sponsoren stond in ieder geval de locatie vast.

Op de grote dag zelf was het weer perfect; cavok met een lekkere zon in het voorjaar staat alleen garant voor een bumpy ride. Omdat Suzanne volgens haar ouders wat minder spiersterkte heeft, besloten we de avond ervoor om de route wat te optimaliseren. Suzanne zelf was van verre te spotten op de Aviodrome; met heel haar familie stonden ze te springen om te gaan vliegen. Na een wat uitgebreidere walk-around waarbij vooral gekeken werd naar de planken (lees vleugels) en dat ding voorop (propeller) kon ze dan eindelijk plaatsnemen in haar cockpit. Nogmaals benadrukkend dat ik soms met “die meneer in de toren” moest praten en niet-zomaar-aan-de-knoppen-komen werden we uitgezwaaid door moeder en broertje. Suzanne produceerde tijdens de takeoff een vrij hoog toongeluid dat duurde van brake release tot circa 1000’. Mijn eerste opmerking over de torenmeneer was blijkbaar niet aangekomen, haar enthousiasme bij mij in ieder geval wel. Eenmaal comfortabel ‘op hoogte’ kwam de standaard uitleg van huisjes groter, huisjes kleiner. Suzanne wilde het wel eens proberen, vader achterin keek wat benauwd bij het idee. Na haar eerste control input bleken mijn high-speed stall skills nog op standaard te zijn, blijkbaar waren de huisjes initieel nog iets te groot naar haar idee. Snel vond ze het welletjes en hield gezellig mijn hand vast. Na ongeveer een 30 minuten viel Suzanne zo in slaap. Ik was al gewaarschuwd dat monotone geluiden voor haar heel slaapverwekkend kunnen zijn (alhoewel ik persoonlijk nog steeds liever denk dat het mijn zachte flying skills waren). Terug naar het veld dan maar. Tijdens de nadering had Suzanne nog een verassing in petto. Blijkbaar had ze een plotselinge interesse voor de flapswitch ontwikkeld. Vanuit haar perspectief natuurlijk ook een bijzonder interessant object. In ieder geval kon ze bij mij niet meer stuk.

Terug bij de Aviodrome waren er voldoende verhalen voor haar, zichtbaar gerustgestelde, moeder. Uiteraard kon een certificaat, stickers, badge en hoogvlieger t-shirt niet ontbreken. Suzanne’s dag was compleet. Die van mij trouwens ook. Wanneer heb je nou een passagier die je tegelijkertijd scherp houdt, maar toch ook je hand vasthoud? Ik vond het een leuke ervaring en raad het absoluut iedere vlieger aan. Soms is een klein meisje voldoende om je te realiseren hoe bijzonder jouw omgeving als vlieger is, zowel privé als zakelijk of hobbymatig.