Maarten Croes

Zondag 21 september was het zover ik mag gaan vliegen vanaf Beek . Samen met mijn vader en mijn zus , onze piloot Simon we zijn eerst wat gaan drinken ,toen was het vliegtuig er ik kreeg uitleg over de meters en motor . Daarna hebben we samen de checklist doorgenomen en zijn in gestapt en gestart .Dit was erg spannend we zijn over ons huis gevlogen en over militair begraafplaats in Marggraten .Wehebben ongeveer 30 min. gevlogen ik heb met  de koptelefoon mee mogen luisteren naar de verkeerstoren en zelf even mogen vliegen dit was gewedig .Iedereen bedankt voor alles vooral Simon. 

Groetjes Maarten Croes

---

Piloot Simon Paul:

Verslag Hoogvlieger Maarten Croes 21-9-2008

De twaalfde september vierde Maarten zijn verjaardag en op die dag stond ook zijn luchtdoop als Hoogvlieger gepland. Een prachtige samenloop van omstandigheden waar Maarten, zijn vader en moeder en zijn zus naar toe leefde. De dagen die vooraf gingen aan de vlucht waren zonnig en warm. Bij Air Service Limburg had ik inmiddels een Piper Cherokee Challenger gereserveerd en er kon weinig meer mis gaan. Toen ik op de bewuste dag mijn gordijnen open deed bleek dat het weer een onbetrouwbare medespeler was. De meteo rapporteerde slechts 600 meter zicht en de wolkenbasis lag bijna op de grond. Absoluut geen weer om een rondvlucht in te maken. Met lood in de schoenen belde ik de moeder van Maarten om haar het slechte nieuws te vertellen. “Dit is het telefoontje waar we bang voor waren”, zei ze. Maarten was helemaal voorbereid voor de vlucht en annuleren was een ongewenst verjaardagscadeau. Ik kon er niets aan veranderen, hoe graag ik het ook zou willen. We moesten uitstellen.

Zondag eenentwintig september zou de grote dag worden. Opnieuw reserveerde ik een vliegtuig. Vanwege het aanhoudende mooie weer waren er veel privévliegers met hetzelfde idee. Er was alleen nog maar een Cessna 172 beschikbaar om vijf uur ’s-middags.  Zo gezegd, zo gedaan.

De ontmoeting in het nieuwe pand van Air Service Limburg was hartelijk. Maarten was ingetogen maar diep in zijn ogen zag ik het enthousiasme. Hij had er enorm veel zin in en dat gold eigenlijk voor ons allemaal.

We moesten nog even wachten op de terugkeer van de Cessna en de tijd werd gebruikt om bij een ander vliegtuig het één en ander uit leggen over vliegen en vliegtuigen. Maarten was één en al oor en kwam regelmatig met gerichte vragen en opmerkingen.
Na een minuut of twintig arriveerde onze Cessna, de PH-MDF, die vanwege capaciteitstekorten door ASL is ingehuurd bij Martinair.
Op ons gemak namen we plaats in het toestel. Maarten ging uiteraard voorin. Geregeld verscheen er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Prachtig om te zien !
Enige minuten later taxiede we over de luchthaven van Maastricht naar baan 03. Een behoorlijk eind rijden maar het gaf me de kans om Maarten, zijn vader en zijn zus te laten wennen aan het toestel en de geluiden die daar bij horen. Het was voor Maarten de eerste keer dat hij de lucht in zou gaan. Ook zijn vader en zus hadden nog nooit gevlogen.
Na het voltooien van alle checks gingen alle duimen omhoog. Iedereen was er klaar voor en rond kwart over vijf kwam de PH-MDF los van Limburgse bodem. Via Geulle vlogen we naar Maastricht op zoek naar het huis van Maarten en zijn familie. Na enkele rondjes boven het huis hielden we het voor gezien en werd er koers gezet naar Margraten en Gulpen. Al die tijd vloog Maarten, hij had weinig moeite met het vasthouden van hoogte en koers, een geweldige prestatie voor een eerste keer. Na het passeren van Gulpen maakten we nog een paar rondjes boven het drielandenpunt in de buurt van Vaals. Een prachtige omgeving en iedereen genoot volop. Geen turbulentie, geen steile bochten, iedereen voelde zich prima. Via Kerkrade en Heerlen vlogen we weer in de richting van de luchthaven. Maarten kreeg er geen genoeg van en hield de Cessna keurig op hoogte en stuurde in de juiste richting.

De verkeersleider vroeg ons om kort in te draaien vanwege een ballon die op het punt stond om op te stijgen in Meerssen. Met een baanlengte van 2750 meter was dat voor Hoogvlieger Maarten en zijn bemanning geen probleem en na een minuut of veertig stonden we weer aan de grond.

Maarten had er een mooie middag opzitten. We dronken nog een cola en praatten over de belevenissen van die dag. Het was zeker voor herhaling vatbaar, “gaan we volgende week weer…?”, zei Maarten, terwijl hij met zijn Hoogvlieger-brevet in de auto stapte.

Simon Paul
22-09-2008