Patrick Vrouwenvelder

Patrick de Hoogvlieger

Maandag 6 oktober 2008, de dag dat Patrick Vrouwenvelder mocht vliegen. Piloot Rudy Jacobse nam de honeurs waar en heeft Patrick gevlogen van Seppe naar Midden Zeeland.

We hebben nergens om gevraagd maar diverse partijen op het vliegveld Midden Zeeland hebben een enorme bijdrage geleverd om de ervaring voor Patrick nog mooier te maken. We zijn erg blij met zoveel enthousiasme en spontaniteit en richten hier graag een dankwoord aan:

- Rudy Jacobse, de piloot die ten eerste gevlogen heeft en ten tweede meer leuke dingen geregeld heeft

- Brandweer van Midden Zeeland voor het feit dat Patrick mee mocht en brandweerman zijn

- Vliegwerk Holland en Transal voor de mogelijkheid om een kijkje te nemen in hun hangar

- Restaurant Twinzzz voor de leuke attentie die Patrick mocht ontvangen.

Reaktie Karin, moeder van Patrick:

IK GA VLIEGEN!

Onze zoon Patrick van net 13 jaar hadden wij opgegeven bij de Stichting Hoogvliegers voor een vliegtocht. Hij vond het een leuk idee en keek er naar uit. Uiteindelijk, na verschillende keren vragen of mama al contact had gehad, konden wij hem vertellen, dat een afspraak gepland stond.

Op maandag 6 oktober had Patrick een afspraak met piloot Rudy Jacobse om samen met hem in zijn vliegtuigje te gaan vliegen. Hij mocht daarvoor zelfs eerder van school weg, zodat wij op tijd op vliegveld Seppe bij Roosendaal zouden zijn.
Rudy zou vanaf Midden-Zeeland naar Seppe komen vliegen en samen met Patrick weer teruggaan. Wij zouden met de auto erachteraan komen.

Om twaalf uur Patrick van school opgehaald en op weg naar Seppe. We hadden zijn lunch voor in de auto meegenomen. Na ruim vijf kwartier kwamen we op Seppe aan, een niet zo groot vliegveld, maar met een school en een museum. Maar Patrick had daar geen oog voor; hij zou toch zelf gaan vliegen!

Vanachter het hek zagen we vliegtuigen opstijgen en landen, een leuk gezicht. En toen zagen we een vliegtuig aankomen, dat ons van de ons gestuurde informatie al bekend voorkwam. Ja hoor, dat was Rudy met zijn Cessna. Het vliegtuig zag er leuk uit. Patrick glom! Hij kreeg van de Stichting Hoogvliegers een t-shirt (“gelijk aandoen over je trui!”) en stickers. Hij troggelde zijn vader het digitale fototoestel af (“kan ik véééééél betere foto’s mee maken!”).

Vanaf een afstand te zien kreeg Patrick eerst wat regels voor het vliegen te horen, een koptelefoon op, zijn riemen aan. Zijn deur was al dicht. Rudy had zijn deur ook dicht, riemen aan, koptelefoon op en startte de motor. Ze taxieden naar de baan. En daar gingen ze, op weg naar Zeeland. Patrick zwaaide vanuit een (open!!) raampje naar ons.
Toen we ze niet meer zagen, zijn we in de auto gestapt op weg naar Arnemuiden, Zeeland. Dat was een lange, maar mooie rit, het laatste stuk door schitterende natuur. Vooral in deze tijd van het jaar zijn de landschappen heel divers met allerlei groen, geel en rood gekleurde bomen.

Het bleek, dat Rudy en Patrick gevlogen hadden langs het vliegveld van Woensdrecht. Ze zagen onderweg ook van alles, naast de kleine huisjes en autootjes op de wegen (ahum!), onze auto niet gespot??, de kerncentrale van Doel, de mosselvissers in de Oosterschelde en de Zeelandbrug. Én Patrick heeft een hele tijd een eind zelf achter de stuurknuppel gezeten (‘pilot in command’). Hij vertelde achteraf, dat hij allerlei lampjes en metertjes in de gaten moest houden tijdens het vliegen, naast het rondkijken en genieten van het mooie uitzicht. Lijkt erg ingewikkeld, maar volgens Patrick viel het best mee.

Op vliegveld Midden-Zeeland aangekomen (groter en uitgestrekter dan Seppe) zagen we een glunderende Patrick op ons afkomen, geflankeerd door Rudy en twee heren van de (vrijwillige) brandweer, oftewel Rob en Peter. Vooral die twee laatsten hadden veel praatjes en probeerden niet alleen Patrick uit, maar ook ons…. Maar helaas, wij konden ook adrem zijn!

Rob en Peter hadden Patrick opgewacht. Hij mocht hun brandweerauto uittesten en controleren, of alles wel erin, erop en eraan zat, om daarna de spuit te hanteren. Dat vond hij enorm leuk. Hij zorgde natuurlijk wel, dat hij zelf niet nat werd, lekker slim.

Met het inmiddels gezellig geworden groepje zijn we bij het restaurant wat lekkers gaan drinken. Patrick had glinsterende ogen en was enorm verbaasd, toen de bedrijfsleider aankwam met een placemat, waarop piloot Patrick bezig was in het vliegtuig.

De heren van de brandweer namen afscheid en Rudy nam ons drietjes, met de auto, mee naar Vliegwerk Holland om te kijken, hoe de vliegtuigen werden gerepareerd en verder onderhouden. Daar stonden ook vliegtuigen uit de jaren vijftig en zestig, zoals een hele mooie felgele en een rode. Er stonden vliegtuigen, die gestript waren en door heren met veel gesleutel weer in elkaar gezet werden. Een uiterst precies en toch ook langdurig werk, maar met een subliem resultaat. Daarna zijn we naar de hangar van Transal gegaan. Daar ontdekten we een vliegtuig gespoten in de zilveren kleur van Coca Cola met de sierlijke letters van het merk overal en nergens op de kist. Er was ook een aparte plek in deze hangar om de vliegtuigen te spuiten.

Daarna zijn we naar de hangar van Rudy gegaan. Daar hebben we zijn eigen vliegtuig van heel dichtbij kunnen bestuderen. Het zag er allemaal zeer goed en gedegen uit. We hadden wat attenties meegenomen voor Rudy en zijn vrouw en voor hun zoontje. Hij vond dat erg leuk. En terwijl Rudy zijn vliegtuig schoonmaakte van de vlucht, kon Patrick in een andere, kleinere kist, spelen, dat hij aan het vliegen was. Hij vond het enorm gaaf en genoot van die mogelijkheid. Ook wij keken onze ogen uit, wat er allemaal komt kijken bij het hebben en onderhouden van een vliegtuig.

Rudy, zo zorgzaam, als hij de gehele dag al was, bracht Patrick terug naar het restaurant (dan hoefde hij niet zo ver te lopen en werd hij niet té moe) en wachtte daar met hem op ons. We namen afscheid en beloofden nog contact te houden. Wij gingen naar binnen en Rudy ging naar huis.

In het restaurant hebben uitgebreid gegeten. Patrick kreeg van de bedrijfsleider een grote stapel placemats van vliegtuigen om te bekijken. Enkele vond hij zo mooi en erg duidelijk. Hij mocht er twee uitzoeken. Hij was er erg mee in zijn nopjes. We zaten lekker bij het raam en konden goed et opstijgen en landen van de vliegtuigen zien, ook in de schemering.

Zo rond half negen zijn we weer richting Den Haag vertrokken met de auto. Onderweg bleef Patrick maar praten over de fijne dag. Uiteindelijk viel hij vlak voor Rotterdam in slaap. Tja, het valt ook niet mee, vroeg op in de ochtend, half zeven, en dan zo’n enerverende dag meemaken en nog laat thuis komen ook nog (tien uur in de avond). En maar dromen over vliegtuigen, vliegen, tellertjes, metertjes, lichtval, wind, regen, zon, richting en ……………….

Oktober 2008
Karin Vrouwenvelder

 KLIK HIER voor alle foto's

Klik hier voor meer foto's op de pagina van de familie Vrouwenvelder >>