Julia Broers
02 mei 2011Op 2 mei is het zover: ik mag samen met de piloot en mama vliegen in een sportvliegtuig.
Papa mag ook mee, maar die blijft liever op de grond.
Om 7 uur ‘s avonds komen we aan op vliegveld Zestienhoven. Het is prachtig weer, dus we hebben strak prachtig helder zicht vanuit de cockpit. Piloot Roland de Groot verwelkomt ons en overhandigt me een Hoogvliegers t-shirt en pet. Stoer! Dan lopen we met z’n drieën het vliegveld op naar het vliegtuigje. Het is kleiner dan ik had gedacht. Er kunnen maar 4 mensen in.
Ik mag voorin naast de piloot zitten en krijg een koptelefoon op. Voor me zie ik het stuur en allemaal ronde klokjes. De piloot checkt of alles goed werkt en de deuren goed gesloten zijn.
Dan praat hij in de koptelefoon tegen iemand. Wat is dat voor taal? Engels? Gelukkig legt de piloot uit dat hij toestemming heeft gevraagd om te vertrekken. Maar we moeten nog even wachten, want vlak voor ons komt een groot vliegtuig van Transavia op ons af.
Wij lijken nu net kabouters. Van heel dichtbij kan ik zien hoe het grote vliegtuig opstijgt. Wauw! En nu zijn wij aan de beurt. Voordat ik erg in heb, stijgen we op en vliegen we in de lucht. Onder me zie ik de gebouwen en auto’s kleiner worden. Wat ziet het er allemaal lief en klein uit! Net poppenhuisjes en Playmobiel autootjes. Mama maakt achterin allemaal foto’s. Ik kan met haar praten via de koptelefoon. Alleen als er berichten komen vanuit de verkeerstoren moeten we stil zijn.
.jpg)
Als we vijf minuten aan het vliegen zijn, zegt de piloot dat ik mag sturen. Ik moet een bocht naar rechts maken. Dit is echt cool! Soms krijg ik een aanwijzing dat we iets omhoog of omlaag moeten, maar het gaat best heel goed. Voordat ik het weet is er een half uur voorbij en vliegen we terug naar de luchthaven om te landen. Nu neemt de piloot het weer van mij over. We maken een grote bocht naar links en gaan steeds langzamer vlieger. Voor ons ligt de landingsbaan en alles onder mij wordt weer groter. Nog een paar seconden en dan voel ik hoe de wielen de grond raken.
Wat jammer dat het nu alweer voorbij is. Papa staat ons blij op te wachten. Die is blij dat we weer veilig aan de grond staan. Voordat we weggaan krijg ik nog een echt Hoogvliegers brevet van de piloot. Die ga ik volgende week aan alle kinderen in mijn klas laten zien.
Bedankt Stichting Hoogvliegers voor deze fantastische ervaring. Bedankt piloot Roland, het was super!
Papa mag ook mee, maar die blijft liever op de grond.
Om 7 uur ‘s avonds komen we aan op vliegveld Zestienhoven. Het is prachtig weer, dus we hebben strak prachtig helder zicht vanuit de cockpit. Piloot Roland de Groot verwelkomt ons en overhandigt me een Hoogvliegers t-shirt en pet. Stoer! Dan lopen we met z’n drieën het vliegveld op naar het vliegtuigje. Het is kleiner dan ik had gedacht. Er kunnen maar 4 mensen in.
Ik mag voorin naast de piloot zitten en krijg een koptelefoon op. Voor me zie ik het stuur en allemaal ronde klokjes. De piloot checkt of alles goed werkt en de deuren goed gesloten zijn.
Dan praat hij in de koptelefoon tegen iemand. Wat is dat voor taal? Engels? Gelukkig legt de piloot uit dat hij toestemming heeft gevraagd om te vertrekken. Maar we moeten nog even wachten, want vlak voor ons komt een groot vliegtuig van Transavia op ons af.
Wij lijken nu net kabouters. Van heel dichtbij kan ik zien hoe het grote vliegtuig opstijgt. Wauw! En nu zijn wij aan de beurt. Voordat ik erg in heb, stijgen we op en vliegen we in de lucht. Onder me zie ik de gebouwen en auto’s kleiner worden. Wat ziet het er allemaal lief en klein uit! Net poppenhuisjes en Playmobiel autootjes. Mama maakt achterin allemaal foto’s. Ik kan met haar praten via de koptelefoon. Alleen als er berichten komen vanuit de verkeerstoren moeten we stil zijn.
Als we vijf minuten aan het vliegen zijn, zegt de piloot dat ik mag sturen. Ik moet een bocht naar rechts maken. Dit is echt cool! Soms krijg ik een aanwijzing dat we iets omhoog of omlaag moeten, maar het gaat best heel goed. Voordat ik het weet is er een half uur voorbij en vliegen we terug naar de luchthaven om te landen. Nu neemt de piloot het weer van mij over. We maken een grote bocht naar links en gaan steeds langzamer vlieger. Voor ons ligt de landingsbaan en alles onder mij wordt weer groter. Nog een paar seconden en dan voel ik hoe de wielen de grond raken.
Wat jammer dat het nu alweer voorbij is. Papa staat ons blij op te wachten. Die is blij dat we weer veilig aan de grond staan. Voordat we weggaan krijg ik nog een echt Hoogvliegers brevet van de piloot. Die ga ik volgende week aan alle kinderen in mijn klas laten zien.
Bedankt Stichting Hoogvliegers voor deze fantastische ervaring. Bedankt piloot Roland, het was super!