Willianne Bos
06 mei 2011
Papa en mama hadden een verrassing. Het was dat we gingen vliegen.
We gingen eerst bij het vliegtuig kijken. En toen gingen we vliegen.
We gingen hoog in de lucht. We gingen bijna naar Rotterdam.
We hebben bijna een uur gevlogen, dat was leuk.
Er was een soort radio waar we door gingen praten. Dat deed de mevrouw. Ze deed ook wat de radio zei.
Toen gingen we verder en verder vliegen. En toen waren we weer terug.
Ik mocht een mooie pet en een mooi shirt houden.
Groetjes van Willianne
Vrijdag 6 mei was het dan zover. Na een eerdere afmelding door teveel wind, mocht onze dochter vandaag vliegen. We hadden haar alleen verteld dat er een bijzondere verrassing was. Ook hadden we het programma verteld, behalve wat de speciale activiteit was. Bosschenhoofd was onze eindbestemming vertelden we. Ze zocht onderweg goed op de borden. Eindelijk stond er dan Bosschenhoofd op de borden. Daaronder stond vliegveld Seppe, maar daar deed ze niets mee. Zelfs toen we de parkeerplaats van het vliegveld opreden, ging er geen lampje branden. Of ze kon het zich gewoon niet voorstellen.
We moesten ons melden op de vliegclub. Hier was onze piloot nog niet aanwezig, dus mochten we nog even buiten zitten. We zaten daar vlakbij de start- en landingsbaan. Opeens vroeg onze dochter of de verrassing was dat we gingen vliegen. Wij zeiden: afwachten maar. Na een paar minuten zei ze: ik hou het niet meer, ik wil het nu weten. Dus wij verteld dat het inderdaad zo was. We hebben haar nog nooit zo gelukkig gezien. Ze begon te trappelen van blijdschap.
Na een paar minuten kwam de (vrouwelijke) piloot. Zij trok Willianne eerst een mooi T-Shirt van de Hoogvliegers aan, en gaf haar een vrolijke Hoogvliegers-pet. Toen ging ze uitleggen wat we vandaag gingen doen. Ook vroeg ze toen of Willianne ook zelf wilde sturen. Ze werd toen helemaal trots, en zei volmondig ja. Hierna was het tijd om het vliegtuig te gaan bekijken. Ook moest hij nog uit de Hangar worden gehaald, dit was nog best zwaar duwen. Natuurlijk moesten alle knopjes gecontroleerd worden, de benzine, enz. Maar toen was het echt zover.
We mochten instappen. Wij als vader en moeder achterin, en onze trotse dochter voorin. We rolden langzaam over de startbaan, gingen al sneller, en stegen op. In de lucht toen we recht hingen mocht onze dochter ook zelf sturen. Als een volleerde piloot stuurde ze naar links en rechts.
We vlogen richting Oude Tonge. Boven water kon je goed de wind voelen, die er in de lucht toch nog was. Ook bij de overgang van land naar water, en omgekeerd, kon je het vliegtuigje voelen schokken.
We vlogen met een snelheid van rond de 200 km per uur op 300 meter hoogte. We konden zo heel veel zien, het was echt een belevenis. Na ongeveer drie kwartier gingen we helaas weer landen.
Het was een hele ervaring voor onze dochter, vooral het zelf sturen. Op de grond moest het vliegtuig weer in de hangar worden opgeruimd. Na het tekenen van het brevet was het helaas weer tijd om naar huis te gaan.
Hartelijk bedankt voor de onvergetelijke ervaring die onze dochter mocht beleven.
Ouders Willianne
Klik hier voor meer foto's.