Thomas Mollink

Ik hoorde van mama dat ik hoogvliegerdag zou doen. Ik dacht waar heb je het over. Mama zei dat ik ging vliegen. Ik had kriebels in mijn buik. Ik had kriebels omdat ik spanning had.  Mama zei dat er een piloot was die heette Peter. Ik mocht zelf mee. Behalve Peter mochten mama en mijn broertje Stefan niet mee. Ik vond dat wel zielig voor hun. Toen was de dag dat ik ging vliegen er eindelijk. Ik moest eerst naar het ziekenhuis voor een infuus. Dat duurde wel 4 uur. Gelukkig was mamma bij mij. Zij heeft goed voor mij gezorgd.

In het ziekenhuis heb ik nog lekker gegeten. Ik heb 3 beschuiten, een banaan en 2 plakken kaas en een potje pasta gegeten.
Uit het ziekenhuis gingen we eerst mijn broertje Stefan ophalen. Daarna zijn we naar vliegveld Lelystad(Aviodrome) gegaan.

We moesten eventjes zoeken waar het was. We vonden het en ik rende meteen naar boven. Daar ontmoetten we Peter. We hebben eerst even een lekker colaatje gedronken.



Ik heb, samen met Peter, boeken van vliegtuigen bekeken. Ik kreeg ook een cadeautje: een T-shirt en een pet van de hoogvlieger.
Daarna gingen we naar de vliegtuigen. Mamma heeft heel veel foto’s gemaakt.
Samen met Peter liep ik om het vliegtuig heen. We moesten goed kijken of alles goed in orde was.



Daarna gingen we eindelijk weg.
Voor dat we de lucht in gingen  moesten we tanken. Daar deed olie meter het niet. Toen was het nog langer wachten. Toen die het ook deed gingen we eindelijk de lucht in.
Ik kon alles goed zien, Batavia, Almere, Oostvaardersplassen, een grote brand. Ik vond het begin wel eng, naar daarna vond ik het steeds leuker worden. Gelukkig werd ik niet misselijk.
Na 30 minuten kwamen we weer terug. Ik weet niet wat mama en Stefan gedaan hebben … maar ik heb heerlijk gevlogen.
Daarna was er nog een verrassing. Ik mocht in de verkeerstoren kijken. Dat vond ik erg aardig dat Peter dat voor ons deed. Ik kon daar zien dat de mensen de vliegtuigen aanwijzingen gaven over hoe ze konden landen. Dat vond ik best gaaf.
We hebben nog wat foto’s gemaakt.
Toen moesten we weer naar huis. Ik vond het een heerlijke dag.

Nadat Thomas was aangemeld bij stichting de hoogvlieger,kreeg ik al vrij snel bericht van de piloot. Thomas kon, als het goed weer werd, al binnen een week vliegen.
Geweldig vond ik het. Thomas heeft namelijk een hele pittige periode achter de rug, maar ook voor de boeg. Hij kan alle extra ondersteuning goed gebruiken.
Zelf werd ik ik er een beetje emotioneel van. Ik vind het zo ontzettend gaaf dat mensen zich zo willen inzetten voor mijn kind.

Dinsdag kreeg ik al bericht. Als we tijd hadden, konden we woensdag vliegen.... Woensdag moest Thomas eerst naar het ziekenhuis. Hij moest nog even aan het infuus.
Hij heeft een ongeloofelijke hekel aan prikken, maar het lukte hem om stil te blijven zitten. Vooral omdat hij uitkeek naar het vliegen.

Toen het ziekenhuis klaar was, reden we met een noodgang naar het vliegveld van Lelystad. Peter stond al te wachten. Thomas rende naar binnen. Eerst mocht hij een kadootje uitpakken. Het bleek een mooie pet en een geweldig shirt. Direct al een leuke verrassing.
 
Vervolgens vertelde Peter alles over de voorbereiding, het logboek. Mijn zoon begon steeds meer te stralen.
Toen op naar de vliegtuigjes. Thomas vond het wel wat spannend, maar Peter legde hem alles uit. Hij mocht alles controleren, testen hoe het stuur en de radio werkten. Thomas had helemaal geen tijd om zenuwachtig te zijn. Hij vond alles leuk.

En toen was het zo ver. Ze gingen weg.
Peter waarschuwde nog voor misselijkheid. Helemaal niet erg, maar wel iets om rekening mee te houden. 


 
Al snel waren ze uit het zicht. Er waren meer vliegtuigjes. Waren ze dat.... nee toch niet.... zou hij al weg zijn..... Zou hij het leuk vinden...
Het duurde best lang, maar ik en mijn jongste zoon hebben genoten van alle vluigtuigjes die voorbij kwamen, de andere mensen die een gesprekje aanknoopten... Maar waar was Thomas? Zou het wel leuk vinden, zou hij niet misselijk zijn?
 
Na ongeveer 50 minuten kwamen ze weer terug. Thomas straalde!!!!!!
Peter vertelde me later dat Thomas er geen genoeg van kon krijgen. Ondanks dat het de eerste keer was, dat Thomas de lucht in was geweest. Hij kon allerlei, voor hem bekende gebouwen aanwijzen. Hij wilde de Batavia nog een keertje zien... Maar ja ze moesten ook een keertje terug. 



Bij terugkomst wilde Thomas graag wat aan Peter geven. Het werd een doos chokolaatjes. Een minikadoo voor z'on ontzettend gave middag!!!!!!
Nadat we even gingen uitblazen kreeg Thomas niet 1 maar wel twee diploma's.



Wat was dat kereltje trots. En weer kreeg ik een brok in mijn keel voor mijn mannetje, maar ook voor de aandacht die Peter aan Thomas besteedde.

Peter had ook geregeld dat we nog in de verkeerstoren mochten kijken. Ook daar werden heel prettig ontvangen en was er alle tijd voor ons. De jongens hebben ook hier genoten.Toch kwam de tijd dat we weer naar huis moesten. We namen afscheid van Peter. Thomas hield maar niet meer op met praten. Hij wilde zoveel vertellen over de vliegreis.

Hier kan hij nog heel lang op teren. Geweldig. Allemaal super bedankt. Vooral Peter....