Ralph Franken

Hoi allemaal,

Ik ben Ralph Franken, bijna 14 jaar en heb de ziekte van Duchenne. Door deze spierziekte worden mijn spieren steeds zwakker en ik zit inmiddels in een rolstoel.
Zondag 19 augustus was het eindelijk zover….ik zou mijn eerste vlieguren gaan maken. De gedachte alleen al gaf mij vleugels! In een rolstoel zitten is niet altijd even gemakkelijk en leuk, maar in de lucht ben ik iedereen de baas!



Mijn vader en opa waren mijn medepassagiers. Rens, onze piloot, legde eerst alle vliegprocedures en instructies uitgebreid uit. We leerden kaart te lezen zoals een piloot dat doet. Daarna konden we naar ons vliegtuig dat pal voor mijn neus klaarstond. Uiteraard eerst een uitgebreide fotosessie met mijn speciale pet die ik had gekregen op mijn hoofd. Ik zag er echt uit als een stoere piloot. Door de hoofdtelefoons konden we gewoon met zijn vieren praten en konden we goed volgen hoe Rens contact hield met de verkeersleiding. We kregen toestemming om te vertrekken. Yes!!!

Het opstijgen ging supersnel en we hingen in de lucht. Rens vloog richting Bergen op Zoom, waar ik woon. En jawel hoor, vanuit de lucht kon ik ons huis goed zien liggen. Mama en mijn zusje Anouk stonden op heb balkon te zwaaien, maar dat kon ik net niet zien. Rens vertelde dat mensen uit de lucht ook net niet te zien zijn. Als poppetjes zijn ze net te klein. Maar mama en Anouk hebben mijn vliegtuig wel heel goed gezien. Superstoer hè, kijken ze naar boven in de lucht, kom ik overvliegen. We hebben wel een paar bochten gemaakt, zodat we ons huis van alle kanten konden zien. Daarna vlogen we naar Zeeland. Het was een warme zondag en vanuit de lucht kon ik zien dat de stranden goed vol waren. Maar in de lucht heb je het beter dan aan het strand. Dat ziet er bomvol uit, terwijl ik lekker vrij in de lucht hang. Eindelijk mocht ik ook het stuur van Rens overnemen. Wat geweldig! Ik kon het vliegtuig, met hulp van Rens, zelf besturen. Dit is wel wat anders dan een attractie in de Efteling…. Zelf vliegen in de lucht, daar kan zelfs de Python niet tegen op.



Rens vroeg nog waar ik verder naar toe wilde vliegen. “Naar de Kuip” riep ik. Ik ben voetbalfan en een stadion uit de lucht te zien leek me wel wat. Mijn vader wilde ook graag Rotterdam uit de lucht zien, dus ik gaf vol gas. Nou, Rotterdam was cool hoor.. havens, fabrieken, hoge flats en De Kuip natuurlijk. Vanuit de lucht snap je waarom het stadion zo heet. Net een boterkuipje dus!
Toen moesten we weer terug naar het vliegveld Seppe, onze tijd zat erop. Rens deed de daling perfect en waren weer net als alle andere mensen op de grond.

Op het kantoor van het vliegveld lag mijn vliegbrevet klaar. Rens zette er officieel zijn handtekening op. Het bewijs dat ik zelf gevlogen heb!! We dronken nog even wat en toen moesten we helaas weer naar huis. In de auto met wielen..dat is toch echt minder vet dan zo’n snel sportvliegtuigje. Het was voor mij, en ook voor mijn vader en opa, een middag om nooit te vergeten.



Rens en stichting Hoogvliegers: super bedankt!! Ik voelde me die middag zo vrij als een vogel en in mijn rolstoel thuis dwalen mijn gedachten er nog regelmatig naar af…zat er op mijn rolstoel ook maar een knop die mij weer in de lucht kon brengen.

Groetjes, Ralph