De vrijwilliger vertelt Suzanne Wortel

Fotograferen op een Hoogvliegersdag is dankbaar werk. Voor mij is er niets mooiers dan een blijvende herinnering te maken voor de Hoogvliegers en hun families van een uniek moment op een bijzondere dag. Want dat is het!

Mijn enige dilemma op zo’n dag is het conflict met mezelf: Ik wil te veel en moet prioriteiten stellen. Het is simpelweg onmogelijk om alle wonderlijke momenten van de dag vast te leggen en bij te praten met alle vrijwilligers, hoe graag ik dat ook zou willen. Dus loop ik de hele dag van binnen naar buiten en weer terug in een poging om alles vast te leggen met mijn camera en roep ik snel ‘Goedemorgen!’ tegen de mensen die ik tegenkom. Maar ik ontkom er niet aan, ook mij ontgaan een heleboel mooie momenten. Wat is het dan fijn als je zondagavond in het fotoalbum kijkt en weet dat er andere mensen in ons fototeam zitten die een aantal andere bijzondere momenten hebben vastgelegd. Ook ben ik vaak positief verrast door de diversiteit die wij in ons team bezitten, portretten, overzichtsfoto’s, groepsfoto’s, niets is te gek. Uiteindelijk is alles er zonder dat we veel van te voren hebben afgesproken. En dat is misschien nog wel het mooist – een team waarbij alles zichzelf regelt en uiteindelijk alles er is. En dat is niet alleen te danken aan de fotografen, maar zeker ook aan de vrijwilligers die ons aan de jas trekken als we iets dreigen te missen of als ze iets zien wat wij opdat moment niet zien. Dan wordt (vaak tegelijkertijd) ook alles in het werk gesteld om die bepaalde foto te krijgen. Hoogwerkers worden geregeld, vliegtuigen, vrachtwagens en brandweerauto’s worden verplaatst, kinderen worden bij elkaar geroepen en elke keer weer ben ik zo blij om te zien dat dit met zoveel enthousiasme gebeurt.

Dat maakt ons een team wat staat als een huis en daar ben ik trots op!

Suzanne