De vrijwilliger vertelt, Airside Begeleiding Herman

Door Herman:

Het is zes uur ‘s avonds op 21 september 2013. De Grote Hoogvliegersdag op Budel zit erop…
In het stationsgebouw praten wij met een paar achtergebleven vrijwilligers nog wat na. De sfeer is gezellig maar ook wat bedrukt: opgewekt terugkijkend op een geslaagde dag, maar beseffend dat dit alweer de laatste Hoogvliegersdag was voor 2013… De meesten van ons zien elkaar niet eerder terug dan in 2014…. : “Nou alvast prettige kerstdagen en een goed uiteinde en tot volgend jaar…..!”

Gelukkig is de ‘niet-vlieg tijd” inmiddels voorbij en zijn we alweer aan het begin van een nieuw Hoogvliegers-seizoen.

Ik ben in 2011 door de enthousiaste verhalen van een voormalig bestuurslid (Daan de Meester) in contact gekomen met de Stichting Hoogvliegers. Na mijn eerste deelname als vrijwilliger begreep ik zijn enthousiasme: één keertje bij een Hoogvliegersdag aanwezig zijn, maakt dat je deel van deze club wil zijn… Tijdens mijn eerste dag als vrijwilliger belandde ik min of meer toevallig in de rol van Airside Begeleider. En dat doe ik in 2014 alweer voor het 4e jaar….

Als Airside Begeleider begeleid je onze Hoogvliegertjes en hun familie/begeleiders op het platform en zorg je ervoor dat hun veiligheid en de veiligheid van het verkeer op het platform niet in gevaar komt.
Om dat te kunnen waarborgen moet je dus goed doordrongen zijn van de veiligheidsrisico’s en gedragsregels op het platform. Op zo’n dag zijn er niet alleen erg veel taxibewegingen op het platform, maar je begeleidt bovendien een bijzonder publiek: je moet niet alleen de vele acties van piloten tijdig kunnen inschatten, maar ook die van enthousiaste kinderen en begeleiders die aan je zorg zijn toevertrouwd.

Maar de Airside Begeleider heeft meer dan alleen de zorg voor de veiligheid: vanaf het moment van de ontmoeting bij de doorgang naar het platform ben je immers ook hun gastheer/gastvrouw en het aanspreekpunt van de stichting. Je bent onderdeel van onze doelstelling de kinderen en hun begeleiders een onvergetelijke dag te bezorgen. Dat betekent dat je ze zoveel mogelijk in de gelegenheid stelt om de dag sámen te beleven en daarvan herinneringen vast te leggen door bijvoorbeeld foto’s te maken.
Bij de ontmoeting bij de doorgang naar airside kijk je daarom altijd even of er geen familieleden achterblijven die niet weten dat zij mee kunnen lopen (kom op! Het is leuk als opa en oma ook meegaan!) Maar andersom kan het helaas ook nodig zijn de groep iets te beperken: als Airside Begeleider ben je immers verantwoordelijk dat de groepsgrootte hanteerbaar blijft om hun veiligheid te waarborgen.

Het groepje waarmee je uiteindelijk naar een kist loopt, bestaat vaak uit het soms hyper enthousiaste Hoogvliegertje met dito broertjes/zusjes en de vaak iets gespannen ouders/begeleiders. Het spel is om tijdens de wandeling het 'hyper' wat in toom te houden voor de veilige wandeling en vlucht en tegelijk te zorgen dat de vaak wat nerveuze ouders een gerust gevoel krijgen.

Naarmate je wat meer ervaring hebt als Airside Begeleider, leer je ook signalen van Hoogvliegertjes en ouders te herkennen die van invloed zijn op de keuze om wel of niet (veilig) te gaan vliegen. Soms merk je dat een kind duidelijk vliegangst heeft (gekregen)en de o ouders desondanks aandringen om toch te gaan vliegen. Of je ziet dat een kind gedrag vertoont waarbij je twijfelt of het - ondanks de indicatie op de boardingkaart - op dat moment verstandig is om het kind voorin te laten plaatsnemen. Hoewel het uiteindelijk de keuze is van de piloot, vind ik dat je als Airside Begeleider een verantwoordelijkheid hebt om deze even apart te nemen en je eventuele twijfels en reden daarvoor kenbaar te maken. En soms moet je ouders helpen de keuze te maken om (voorlopig) van de vlucht af te zien als een kind écht niet wil, zonder zich daarover bezwaard te voelen.

Maar meestal kun je, na controle of de deuren gesloten en geborgd zijn, samen met de begeleiders terug wandelen. Meestal leg ik dan even uit waar men de kist kan zien vertrekken, welke route wordt gevlogen, hoe hoog, enz. Ik vind daarom dat elke Airside Begeleider eigenlijk ook de draaiboeken voor piloten zou moeten lezen.

Tot het moment dat ons Hoogvliegertje terug is probeer ik ook wat zicht te houden op de achterblijvers. Soms blijft slechts één van de ouders achter, omdat het kind samen met de andere ouder in de vlucht maken. Als het even kan spreek ik ze tijdens het wachten nog even aan om te vragen hoe het gaat. Vaak merk je dat je ook dan nog wat spanning kunt wegnemen of vragen kunt beantwoorden. Ik blijf enorm respect voor deze mensen hebben als je beseft hoe intensief hun leven is door alle zorg die zij geven. Misschien juist daarom vind ik ze op deze dag extra bijzonder: ouders met extra veel bezorgdheid voor hun kind, geven ons deze dag het vertrouwen om hun kind te laten meevliegen met een volslagen onbekende piloot in een onbekend klein toestel. Soms zelfs terwijl zij zelf vliegangst hebben…..

Ik probeer ze meestal ook weer tijdig achter de hekken vandaan te vissen als het toestel terugkomt om hun Hoogvliegertje samen op te halen. Het moment van uitstappen is meestal het mooiste; de enthousiaste verhalen en de lachende gezichten…. Dat maakt het airside begeleidingswerk zo mooi… En daarnaast sta je met beide benen midden in de hoofdactiviteit van de dag: het vliegen. Je hebt contact met iedereen die daarin een rol vervult: piloten, boardingtafel, hekbewaking en, afhankelijk van het veld, de marshallers.

Een dagje Airside Begeleider zijn is best intensief. Meestal ben ik gesloopt aan het einde van zo’n dag…. Je krijgt de volle portie van motorgeluiden, de verantwoording voor veiligheid vergt continu alertheid, je moet bewegingen op het platform bijhouden, de juiste rolstoel pakken (welke was dat ook weer?) en weer tijdig bij de kist staan voor er iemand uitstapt. Maar het gevoel van voldoening maakt die energiedip altijd weer meer dan waard. Alleen al door de blije gezichten van de Hoogvliegers en hun begeleiders op de dag zelf. En terwijl de vermoeidheid wegebt, wordt de voldoening groter: foto’s en film verschijnen op de site en maken dat je nog eens de uitdrukkingen op de gezichten kunt zien. Maar vooral het gastenboek… Soms raken mij de reacties als je leest wat die dag voor ons Hoogvliegertje en hun begeleiders heeft betekend en ben ik blij dat ik daarin een rol heb mogen spelen. En dan weet je het weer zeker: de volgende Hoogvliegersdag doe ik weer mee… !