Gouden randje… (Midden Zeeland)

Het was een dag met een gouden randje, hoor ik mijn vrouw zeggen als we samen nog even onder de veranda zitten na te genieten van de dag die we hebben beleefd… En terwijl we samen de gemaakte foto’s op de digitale camera langsgaan denk ik, ‘dat was nou nét de perfecte omschrijving…’ Niet “het was een leuke dag” of ja, het was gezellig, maar het was werkelijk een dag die met dit gouden randje in ons geheugen blijft staan!

Half negen ’s morgens, we rijden weg. De zon schijnt en terwijl ik de straat uit rijd roep ik naar de achterbank of we er zin in hebben. Een timide ‘ja’ hoor ik terug, en begrijp dat de spanning bij onze dochter nu steeds groter begint te worden. Haar broertje die vier jaar jonger is zit naast haar. Het is voor ons slechts 20 minuten rijden en ik besluit de toeristische route te nemen door de polders. Als we langs het Veerse Meer rijden zien we de eerste dagjesmensen hun spulletjes al uitpakken om deze dag aan het water door te brengen, maar wij rijden door…

‘U kunt uw auto hier links op het gras parkeren, en daarna staat er een pendelbus voor u klaar’ zegt een man met een groen hesje aan… Ik bedank ‘m, druk op de knop om mijn raam dicht te doen en parkeer de auto op het gras zoals hij bedoelde. Nu zijn we er bijna. We stappen in de klaarstaande bus en worden netjes naar de plaats van bestemming gebracht… Vliegveld Midden Zeeland!

‘Welkom bij Stichting Hoogvliegers’ wordt er geroepen door een enthousiaste dame als we uitstappen! Ze draagt een wit t-shirt met het ondertussen bekende vrolijk gekleurde logo van de stichting erop, het vliegtuig met de cap! Uit mijn ooghoek zie ik opa en oma en de zus van mijn vrouw staan, die wilden deze speciale dag voor onze dochter ook niet missen! Het is net negen uur geweest en we zijn praktisch de eerste… Bij de ingang krijgen we uitleg en worden we ‘ingecheckt’. Onze dochter krijgt een tas met allemaal mooie dingen erin waaronder een t-shirt met bijbehorende cap. “Wie mag er met jouw mee vandaag, vraagt de incheck mevrouw? Papa mag mee, geeft ze voorzichtig als antwoord. Ahhh, dat ben ik, zeg ik! Als iedereen zijn verplichte polsbandje heeft gekregen mogen we doorlopen. Bij een apart opgezette tent moeten we ons melden, en krijgen we te horen dat we straks worden opgehaald door een echte piloot, die ons meeneemt naar zijn vliegtuig! Jaja, we gaan vliegen vandaag!

Ondertussen kijken we onze ogen uit en mijn filmcamera draait overuren om deze onvergetelijke dag vast te leggen zodat we het later nog vele malen kunnen terugzien… Voor onze neuzen staan verschillende vliegtuigen klaar… Al filmend loop ik over het vliegveld en zie de Koninklijke Marechaussee staan met motoren, auto’s en zelfs een echte tank! Ook de brandweer is aanwezig met een brandweerwagen en een speciaal geel blusvoertuig voor vliegtuigen. Ik film een ziekenwagen en een Amerikaanse politiewagen waarop ‘State Patrol’ staat en zelfs de bestuurder daarvan heeft een bijpassende Amerikaanse outfit aan! Teruglopend langs een heel groot opgeblazen springkussen kom ik weer bij mijn gezin uit die nog steeds keurig staan te wachten op de piloot.

‘Kees is mijn naam’, zegt een oudere man met een wit overhemd met zwarte emblemen, pet en donkere zonnebril op, en ik ben jullie piloot vandaag. Hij gaat door zijn knieën en vraagt op gelijke hoogte of mijn dochter er zin in heeft om met hem mee te gaan… “Ja hoor” klinkt het, maar het is toch niet eng? Eng…? Ben je mal, het is net als auto rijden maar dan door de lucht, krijgt ze als antwoord terug. Jouw papa mag mee hé heb ik begrepen…?

Hier gaan we mee vliegen, zegt Kees als we met zijn allen voor een mooi glimmend vliegtuig staan met dubbele motoren… Wow, onze eigen privé-jet! Als onze dochter en ik zich hebben genesteld in de met leer beklede zetels, krijgen we instructies van Kees hoe de vliegreis zal verlopen en waar we rekening mee moeten houden. Enne, als je je niet goed voelt geef je een seintje en dan vliegen we direct terug, zei Kees nog even…

Het duurt enige minuten voordat alle veiligheid aspecten zijn nagelopen en de beide motoren zijn gestart, maar dan komt er toch echt beweging in ons toestel. We taxiën naar het begin van de baan en ik kijk mijn dochter aan. Haar gezichtje verteld me dat ze bang en nerveus tegelijk is maar ik ken haar… ze zet door! Na een ferme start waarbij we beide diep in onze stoel werden gedrukt, komen we dan eindelijk van de grond. Kijk, daar staat mama zeg ik en haar ogen zie ik al zoekend langs de landingsbaan gaan…Ja ik zag ze! Ze zwaait nog even, niet wetend dat de familie op de grond dat niet kan zien… Gaandeweg in de lucht houd ik mijn dochter goed in de gaten, terwijl ik tevens de camera laat draaien om onze beleving vast te leggen. Gaat het nog goed meissie…?, roep ik door de intercom en ik krijg een bevestigende duim terug! Ik zie haar ontspannen en de angst die eerst in haar ogen af te lezen was heeft nu plaatsgemaakt voor kleine twinkelingen! Ze geniet!

We vliegen twee keer over ons huis, langs de televisietoren van Goes, we zien Kats, Wemeldinge, Kapelle, de Zeelandbrug het Veerse Meer en genieten van het mooie, kleurrijke landschap langs de gehele kust van Zeeland totdat het weer tijd is om terug te vliegen vanwaar we vandaan komen om ook andere kinderen met hun begeleider deze ervaring te laten meemaken. En na een nette zachte landing wordt het vliegtuig keurig geparkeerd naast alle andere gereedstaande toestellen. De deur gaat open en onze familie zien we komen aanlopen om ons te verwelkomen en ondertussen merk ik dat onze dochter haar tranen niet kan bedwingen van blijdschap… ‘Ik heb het gedaan en het was helemaal niet eng’ was het eerste wat ze zei…! Kees vraagt aan mij of ik het ook een leuke ervaring vond… Helemaal geweldig kon ik nog net uitbrengen, maar waar kan ik een schone onderbroek krijgen, grapte ik nog… We lachen nog even met zijn alle en gaan dan met de vers ondertekende piloten-diploma nog even op de foto. Ik geef Kees een ferme hand en bedank hem nogmaals voor deze onvergetelijke beleving!

Moet je deze foto zien, zegt mijn vrouw en met haar vingers vergroot ze de foto waarop onze dochter net uit het vliegtuig wil stappen… Die snuit, onbetaalbaar toch, vind je niet? Ja, antwoord ik, onbetaalbaar… Ik hoor mezelf zeggen wat ik net al dacht; lieverd je hebt gelijk, het was een dag met een gouden randje…

Bron: ingezonden via facebook