Dylan en Kimberly werden Hoogvliegers op Lelystad.

Na een tip van een goede vriendin heb ik, Grace de moeder van Dylan en Kimberly, deze twee kanjers opgegeven voor een vlucht met Stichting Hoogvliegers.

Op 24 augustus werd ik gebeld door een van de vrijwilligers en hebben wij de aanvragen van Dylan en Kimberly doorgesproken en werden de aanvragen goedgekeurd. Ze zouden gaan vliegen vanaf vliegveld Lelystad en de aanvraag was gemaild naar alle piloten, het was nu wachten op een reactie van een van de piloten. Diezelfde dag kreeg ik een mail dat een piloot had gereageerd en dat er contact opgenomen zou worden door de piloot. Op vrijdag 26 augustus werd ik gebeld door de piloot Paul en werd het één en ander besproken, zo ook de datum van de twee vluchten wn de afspraak was dat een van de ouders met een van de twee vluchten mee zou gaan. Op 4 september zou de twee vluchten plaats vinden vanaf vliegveld Lelystad.

Vanaf dat moment dat we de datum wisten steeg de spanning bij beide kinderen bij Dylan was het een gezonde spanning en hij kon niet wachten. Bij Kimberly was het een spanning die minder was omdat ze gewoon niet wist wat haar te wachten stond en ze vond het doodeng. Ze riep ook: ik ga niet vliegen ik doe het niet. We hadden afgesproken met Kimberly dat ze in ieder geval wel mee zou gaan. Zogezegd,zo gedaan en mijn aangenomen zusje Kirsten ging ook mee ze zou foto’s maken aangezien ze semi prof fotograaf is.

En toen was de dag daar. Dylan had geen oog dicht gedaan en stond om 6 uur al naast ons bed of we al gingen. We maakte ons klaar, toen Kirsten ophalen en door naar Lelystad. Kimberly wou nog steeds niet vliegen. Aangekomen bij de vliegschool van Nimbus Air bij vliegveld Lelystad deed Paul de deur voor ons open en gingen we naar binnen. Er moest een formulier ingevuld worden en beide kregen een mooi t-shirt en een pet en toen was het tijd. Wie ging er eerst? Dylan riep gelijk ik wil en zijn vader ging met hem mee, Kimberly zei nog steeds ik ga niet vliegen. Rond 14:30 gingen Paul, Dylan en Arnold naar het vliegtuigje toe om uitleg te krijgen, na te lopen en controle uitvoeren daarna instappen en door om het vliegtuigje te tanken. Toen ze klaar waren gingen ze naar de startbaan om de lucht in te gaan. Na ongeveer 40 minuten kwamen ze weer terug en gingen wij weer naar de hangar om te horen hoe ze het gehad hadden. Kimberly zei toen nog steeds ik ga niet vliegen. Toen Paul, Dylan en Arnold de hangar binnen kwamen en Dylan en Arnold een glimlach hadden van oor tot oor en beide riepen dit was gaaf, we willen nog een keer. Ik keek Kimberly aan en Kimberly mij en ik vroeg aan Kimberly wat gaan we doen? Vertrouw je mama en durf je dit avontuur aan te gaan met mama ze zei heel voorzichtig ja, ze pakt mijn hand en we liepen naar het vliegtuigje toe samen met Paul daar kregen wij uitleg en gingen wij het vliegtuigje controleren of alles naar behoren werkte en of er geen beschadigingen waren toen we daar mee klaar waren stapten wij in. Er werd gevraagd aan de vliegleiding of we de motor mochten starten. We kregen groen licht en gingen taxiën naar de startbaan. Wij hoefde niet te tanken er zat nog genoeg in voor onze vlucht. Toen we bij de startbaan aankwamen kregen we groenlicht om op te stijgen. Kimberly vond het nog steeds heel erg spannend en eng. De motor ging harder draaien en we maakte vaart en voor we het wisten stegen we op en gingen de lucht in. Toen we op hoogte waren hoorde ik Kimberly zeggen door de microfoon: wow dit is helemaal niet eng en wat een uitzicht, wat is dit mooi en ze keek haar ogen uit. Ze heeft ook een stuk zelf mogen vliegen we vlogen over ons huis en waren ook ongeveer 40 minuten in de lucht en toen zagen we vliegveld Lelystad in de verte en gingen we de landing inzetten. Paul had al een tijdje terug het sturen weer overgenomen omdat Kimberly pijn kreeg in haar arm ze was nog steeds een beetje gespannen. De landing verliep soepel en toen was het touch-down, we waren weer geland. Wat een geweldige vlucht hebben we gehad en wat een ervaring dit is er één om nooit, maar dan ook nooit om te vergeten. We gingen taxiën naar de hangar en daar stonden Dylan Arnold en Kirsten ons op te wachten. Toen we uitgestapt waren heb ik Kimberly een grote knuffel gegeven en had ik haar gezegd hoe trots ik op haar ben dat ze toch over haar angst heen was gestapt om toch te gaan vliegen. We gingen naar boven en daar kregen zowel Dylan als Kimberly hun vliegdiploma van Paul. Beide vluchten waren geweldig en onvergetelijk wij zijn Paul onze piloot heel erg dankbaar en natuurlijk ook Kirsten voor het maken van de foto’s en niet te vergeten stichting Hoogvliegers voor het mogelijk maken om met onze twee kanjers te mogen vliegen.

Toen we thuis waren van een geweldige en onvergetelijke dag zei Dylan: ik wil graag piloot worden, we zeiden je moet nu eerst je opleiding die je nu doet afmaken en als je dan nog steeds piloot wil worden gaan we kijken of je dit kan gaan doen. Ik heb een bericht aan Paul gestuurd en dit tegen Paul verteld en kreeg een hele goede mail terug met goede tips nog heel erg bedankt daar voor Paul echt super. Dus wie weet wordt hoogvlieger Dylan ooit wel een echte piloot en zal hij het luchtruim ooit kiezen, maar eerst zijn opleiding nu afmaken.