Naomi van Ekeris

Voor mij was het één grote verrassing aangezien ik niet voor te bereiden ben op wat er stond te gebeuren Eenmaal op de luchthaven heb ik rustig op mijn gemak het vliegtuig onderzocht aan de buitenkant. Toen ik eenmaal zag dat je er ook in kon, wou ik dat ook wel. Eenmaal binnen zat ik lekker rustig om me heen te kijken. De headset wou ik niet op, dus dan maar muziek luisteren met de mp3 speler van mijn zus.

En toen startte Mark het vliegtuig. Mijn ouders konden de spanning op mijn gezicht zien. Mijn vuisten balde zich en het angstzweet liep over mijn rug. Ondanks dat ik het wel heel erg spannend vond raakte ik niet in paniek, zeker omdat mijn vader naast me zat.

Na ongeveer een half uurtje vliegen begon ik het toch wel heel leuk te vinden. Er was zelfs een lachje op mijn gezicht te zien en ik ging er goed voor zitten om te genieten. Helaas was de vlucht toen bijna afgelopen. Want ik wou wel meer, scherpe bochten maken vond ik heel gaaf.

Eenmaal op de grond, moest ik het vliegtuig weer uit. Dat zag ik niet zo zitten, want ik wou nog wel een keertje. Na de vlucht hebben we nog even iets gedronken met Paul Potter van Loon. Ik was heel erg opgewonden, door heel snel en luidruchtig adem te halen was ik van alles aan het vertellen. En wat voor mijn heel erg uitzonderlijk is, ik gaf de piloot twee handjes. Daarmee gaf ik aan dat ik hem toch wel heel erg lief vond. Vrienden voor het leven.

Eenmaal in de auto had ik het hoogste woord. Ik moest overal heel erg om lachten. Ik heb geleerd wat een vliegtuig is, ik wist niet eens dat zoiets bestond, laat staan dat het zo onwijs leuk is om er in te mogen vliegen