Maurice Heijligers

Verslag Maurice

Eerst vertrokken we thuis. Toen we aankwamen begonnen ik en mijn beste vriend al te trillen, omdat we het zo verschrikkelijk cool vonden. Toen zagen we dat Frank met zijn vliegtuigje uit de hangar kwam. Toen kon ik echt haast niet meer wachten. Na een kleine 5 minuten kwam Frank naar ons toe en gaf mij het T-Shirt + de pet en ook een sticker, foto en de folder.
Toen moest mijn moeder nog een formulier invullen en daarna was het nog 2 minuten wachten of zo, en toen begeleidde Frank ons naar het vliegtuig  

 

Eerst overhoorde hij mij of ik wist wat waarvoor was, en toen vroeg hij aan mij of ik ook al wist hoe de metertjes heten. Een paar wist ik er, maar een boel ook niet. Toen gingen we de lucht in. Het opstijgen verliep gladjes, we gingen met 2 vliegtuigen achter elkaar de lucht in, Frank navigeerde ons naar Best (mijn woonplaats) en toen we bij Eindhoven waren vlogen we over het stadion en het evoluon. Toen we toestemming kregen om richting Best te vliegen gingen we naar ons huis opzoek, mijn vader zat nog thuis en zag ons. Wij zagen ons huis ook. Toen vlogen we weer terug en stuurde ik ook een stukje (is wel lastig hoor). Het landen verliep ook vlekkeloos. Toen gingen we aan een tafel zitten en dronken nog wat. Na een tijdje keek Frank mijn moeder aan of we nog een rondje mochten vliegen, mijn moeder knikte ja, en toen gingen we, ik en Thomas (mijn beste vriend) mochten nog 1x mee, we gingen achter in zitten. En toen gingen we weer de lucht in, opnieuw met Rob (de piloot van het andere vliegtuigje), toen vlogen we in formatie met Rob. Daar werden stoere foto’s gemaakt. Toen Rob links brak begon Frank een beetje te stunten, dat was kei leuk.

 
Na afloop kregen we van Frank de tip om bij een klein Belgisch friettentje te gaan eten, en een kleine friet te bestellen, die was al erg groot, wel erg lekker. Frank kwam 1 dag later nog langs om het certificaat te geven. Echt een aardige man, ik zou wel willen dat hij mijn oom was. Ik zou die hele dag wel willen over doen.

Verslag Thomas

 

Mijn vriend Maurice en zijn moeder Elise nodigden mij uit om afgelopen zondag mee te gaan naar de Hoogvliegers!
Vanaf Best vertrokken we met de auto naar het vliegveld in Belgie, het was zo’n 2 uur rijden (ffe vervelen )maar toen we er waren gingen we na een paar instrukties echt vliegen!  Ik vond het heel spannend en dacht dat het misschien wel de laatste vlucht van mijn leven zou worden, maar het is gelukkig allemaal goed afgelopen. Dus we zaten in het (naar mijn mening) gammele vliegtuigje en ik dacht dat dat ding niet van de grond zou komen maar na een perfekte take-off vlogen we dan toch hoog in de lucht richting Best. (nl).

 
Tot mijn schrik laat de piloot opeens het stuur los en mocht Maurice verder vliegen, (en dat was echt eng…)
Maar het viel mee, na zo’n 20 min cirkelden we over Eindhoven en daarna over ons eigen huis dat was gaaf ik kon zelfs onze (piepkleine) auto zien. Op de terugweg naar het vliegveld mocht Maurice ook nog zo’n 10 a 20 min vliegen maar landen deed de piloot gelukkig zelf. Anders had ik dit verslag misschien niet meer kunnen schrijven. Daarna gingen we op het terras een drankje drinken.
En opeens vraagt de piloot of we nog een keer willen vliegen    maar dan een beetje gedurfder, en daar zeiden we geen nee tegen !!!

Verslag Elise

We mochten met de Stichting Hoogvliegers een vlucht gaan maken. Onze piloot Frank heeft heel wat keren geprobeerd een afspraak te maken, maar helaas, het kwam telkens niet uit. Maar op Zondag 5 april was het dan toch zo ver, we gingen vliegen. We zijn om 13.00 uur vanaf huis vertrokken naar Leopoldsburg in België. Ik zal even uitleggen wie we zijn: Maurice, mijn zoon van 13 jaar, zijn vriend Thomas van 12 jaar en ik zelf. Natuurlijk had moeders toch wel een beetje de bibbers, ook al heeft ze al heel vaak gevlogen, vandaag was het toch anders. Aangezien we om 14.30 uur pas werden verwacht en we om 14.00 uur op het vliegveld waren, moesten we nog een half uur wachten. Gelukkig stond er nog een vader met zijn zoon te wachten, die ook mocht gaan vliegen, dus wij ouders hadden wat aanspraak, maar voor de jongens duurde het wachten zó lang,  het leek wel een halve dag. Gelukkig werd piloot Frank snel  want hij droeg een vest waar Stichting Hoogvliegers op stond, dus dat kon niet missen. Na de eerste kennismaking, het uitdelen van een Hoogvliegerspet en bijbehorend t-shirt, liepen we naar het vliegtuig.

 
Het was een vliegtuig met rode en witte kleuren, echt heel mooi. We kregen uitleg over hoe alles werkte, hoe het kon dat er bochten gemaakt werden, hoe je hoger of lager kon vliegen en hoe je harder of zachter ging. En toen was het zo ver, instappen maar. Thomas en ik gingen achterin zitten (Thomas zag meteen de “kotszakjes”), Maurice ging als copiloot naast Piloot Frank zitten. Over het grasveld taxieden we naar de startbaan. Nog even goed kijken en gassen maar!! Al snel waren we los van de grond en stegen we op. Toch wel heel vreemd, in zo’n sportvliegtuigje zitten, en alles heel goed kunnen zien. De weg in de lucht was nogal hobbelig en moeders kreeg er wel wat zweethanden van.  Maurice heeft een heel stuk zelf mogen vliegen, en hij deed dat heel goed. We vlogen over Valkenswaard naar Eindhoven. Onderweg zagen we de Philips High Techcampus en het PSV-stadion.

 
Het rondje om het stadion vond ik (als moeder) best wel een beetje eng, ik hou niet zo van die bochten in de lucht, haha, laat mij maar rechtdoor gaan. Toen we boven Best vlogen gingen we op zoek naar ons huis. Ja, daar zagen we het, even proberen naar papa te bellen, maar ik kon alleen noodoproepen doen met de mobiel dus dat lukte niet, helaas. Het was zó leuk om je eigen woonomgeving vanuit de lucht te zien, dat ik helemaal ben vergeten foto’s te maken daarvan (balen!). Toen terug naar Leopoldsburg, bij Valkenswaard herkenden we de Kempervennen.

 
We moesten overigens wel hoger gaan vliegen want er vloog onder ons nog een vliegtuigje. De landing op Leopoldsburg ging van een leien dakje, ik had me er al op voorbereid dat we zouden stuiteren, maar nee hoor, keurig met de wielen aan de grond. Eenmaal terug op het grasveld even wachten tot de benzine (of zou het ook kerosine zijn?) op was. Piloot Frank vroeg aan de jongens of ze nog vragen hadden en ja, die hadden ze één: Mogen we nog een keer mee? Haha. Uitgestapt en naar het terras om nog even wat te drinken, op het terras zat piloot Rob (die die dag ook voor Stichting Hoogvliegers vloog) samen met zijn vrouw en kinderen, en Ingrid die met Frank mee was om foto’s te maken.

 
Op een bepaald moment vroeg piloot Frank aan Ingrid of ze ook nog even mee wilde vliegen. Ingrid wilde dat wel, en toen keek piloot Frank van mij naar de jongens en hun wens kwam uit: Ze mochten nog een keer mee. Nu zou het er wat ruiger aan toe gaan (piloot Frank had mij gespaard), ze gingen achtbaantje spelen in de lucht, voelden gewichteloosheid en G-krachten en Rob vloog ook met zijn vliegtuigje dus de vliegtuigen vloog ook naast elkaar én onder en boven elkaar.

 
Eenmaal terug aan de grond nog heel even zitten en onze ervaringen vertellen. We bedankten piloot Frank met een fles rode wijn en wat knabbels en toen zijn we gegaan. Op de terugweg nog even lekker Belgische frieten eten en toen naar huis. Om acht uur ’s avonds waren we thuis na een onvergetelijke middag. We willen Stichting Hoogvliegers en in het bijzonder piloot Frank heel hartelijk danken voor de geweldige dag, het was super!

O ja, de jongens hebben nog één vraag: Piloot Frank, wil je onze oom zijn?