Darik en Kiran

Piloten voor het leven.

Den Haag, 23 mei 2009
 
Hallo wij zijn Darik en Kiran. Wij zijn een tweeling van zes jaar. Uit Den Haag. Mama had ons een paar weken geleden aangemeld voor stichting “De Hoogvliegers”. Al heel gauw belde een meneer Peter Tanis (de piloot) papa op om een afspraak te maken. Dat kon natuurlijk. Zaterdag 23 mei, als het weer het zou toe laten, zou het gaan gebeuren. Gelukkig hadden mama en papa ons niets verteld anders hadden we geen oog dicht gedaan. Zij hebben wél slecht geslapen… van de spanning.

Zaterdag 23 mei, ’s morgens vroeg zijn we al wakker. Het is een stráááálende dag. Geen wolkje aan de lucht en lekker warm (23C). Nog weten wij niet wat we gaan doen. Maar dát we iets gaan doen wisten we al. Het is een verrassing. Gaan we met een boot, een trein, naar de Efteling? Nee niets van dat.

Even voor één uur rijden we de parkeerplaats van Rotterdam Airport op. Toen hebben we het geraden. We gaan VLIEGEN!! We zijn totaal verrast en kunnen alleen maar stil om ons heen kijken. “Als het maar een blauw vliegtuig is”, zegt Darik. Gauw parkeren en dan de grote passagiershal inlopen op zoek naar Peter, de piloot. Hij herkent ons al gauw. “hij lijkt op oom Arnold”, roept mama.

Inderdaad een hele rustige en prettig persoon groet ons met een grote glimlach. Peter neemt ons mee voor een kop koffie omdat er nog tijd is voordat we gaan vliegen. Nog een paar laatste instructies en dan gaan we. Mama blijft achter op het vliegveld. Wij gaan van Rotterdam naar Seppe vliegen.

We hebben geen idee waar dat ligt, maar het klinkt spannend en ver. Kiran gaat eerst voor zitten en bij de terugvlucht gaat Darik voor zitten, dat hebben we zo met elkaar afgesproken.

De stoelverhogers mee (goed idee van Peter), de paspoorten in de hand en dan door de douane. Papa moets zelfs zijn riem uitdoen (als zijn broek maar niet zakt haha). We lopen met Peter over het terrein naar het vliegtuig. Bij de hangars zien we een coole straaljet staan. Twee mannen zijn haar aan het wassen. “Gaaf” zeggen we. “Wil je binnen zitten zitten?” vraag de ene meneer (kennelijk de eigenaar). DAT laten we ons geen twee keer zeggen en hup we worden in het vliegtuig geholpen. “Ga maar voorin zitten”, zegt die meneer, “maar geen knoppen indrukken anders vliegen jullie zo weg”, lacht hij naar papa.

Dan stappen we gauw uit want Peter stond al bij het blauwe vliegtuig waar we echt in gaan vliegen.

“Spannend!” roept Kiran. We kunnen niet wachten tot we kunnen instappen. Peter checkt het vliegtuig aan alle kanten en dan is het zover. Kiran voorin en Darik met papa achterin.

Zwaaien nog naar mama, die met een bezorgde blik naar ons zwaait. We taxiën de baan op. Daar staat een groot blauw vliegtuig! Nog even vol gas geven voordat we de baan opgaan. En daar gaan we. Harder en harder. En los zijn we. Kiran zit erbij alsof hij nooit iets anders gedaan heeft dan vliegen. Darik houdt zijn stoelverhoger nog wat steviger vast. Papa is ondertussen druk bezig foto’s te nemen van alles en iedereen. Wat niet makkelijk is met de lichte turbulentie.

Eenmaal boven mag Kiran echt sturen. Darik en papa missen het gesprek tussen de twee piloten voorin omdat ze de kop- telefoon niet op hebben gezet. Opeens gaat het vliegtuig scherp naar rechts en dan weer naar links. Gelukkig het is piloot Kiran die een vliegmanoeuvre uitvoert. “Hé joh”,zegt papa “niet zo heen en weer gaan! Daar wordt ik misselijk van!” Iedereen moet heel hard lachen om die gekke papa. We vliegen Rotterdam voorbij. Over Zwijndrecht, Dordrecht (vlakbij oma en opa!) nog een stukje verder en dan geeft Peter aan dat we er bijna zijn. Dat ging snel. Er is ook zoveel te zien dat de tijd voorbij zoeft…

Peter neemt voor het gemak de besturing over van piloot Kiran en landt het vliegtuig op Seppe. Een heerlijke plaats. Heel veel groen en met veel vliegtuigen die druk aan het oefenen zijn met opstijgen en landen. Volgens papa zijn we vlak bij de camping van oma. We melden ons aan bij de toren en dan op naar het restaurant om wat te drinken en eten. Want je krijgt dorst en zeker honger van dat vliegen. Op het terras is het gezellig druk en voordat we er erg in hebben zijn we al te lang blijven zitten. “Hop!, zegt Peter, “we gaan maar weer eens terug”. En nu is het de beurt aan Darik om te vliegen.

Vlug lopen we terug naar het vliegtuig en neemt ieder keurig zijn plaats. Dit keer doet iedereen zijn koptelefoon op. “papa mike foxtrot” hahaha dat is een rare manier van praten, maar wel leuk. Dat gaan we straks met elkaar ook eens proberen.

Darik zit al gespannen te wachten tot we in de lucht zijn en hij dan eindelijk mag vliegen. Gelukkig duurt dat niet lang en zijn we al snel boven Seppe. Nog een laaste blik op het vliegveld en dan op naar huis en naar mama! Maar dan gaat het vliegtuig ineens stijl omhoog. Even stabiliseren en dan gaan we hard naar rechts en naar links. Gelukkig het is piloot Darik die zijn manoeuvres aan het oefenen is. Wat een piloot is hij zeg!

Veel te snel zien we Rotterdam al aan de horizon verschijnen. En voordat we er erg in hadden konden we al aan de landing beginnen. Ook op de terugweg is er teveel te zien om echt de tijd in de gaten te hebben… Op aandringen van Peter mag hij de landing doen van piloot Darik. Vooruit dan maar anders zit hij daar maar…hahaha. Een perfekte landing. Soepel en vlot. Goed gedaan Peter. Je kan wel merken dat hij veel vlieguren erop heeft zitten. Papa slaakt een diepe zucht als het vliegtuig is geland. Wij vinden het jammer dat het erop zit, maar het is ook weer fijn om mama te zien. We taxiën het vliegtuig weer terug en duwen haar samen met Peter netjes op haar plaats. De volgende groep staat al te wachten. Peter vult nog even de papieren in en dan gaan we terug. Langs de controle en dan zien we mama weer. Hoera! Wat een fijne dag.

Peter heeft nog een verassing voor ons. Of we zin hebben om naar de brandweer te gaan kijken. En òf we dat willen! Peter gaat bellen en regelen.“Kom maar mee” zegt hij. En we lopen allemaal achter Peter aan. We worden door een stoere douanier begeleid langs de douane en worden door hem in een heuse douane-auto naar de brandweer gebracht.
 
Daar stond Michel op ons te wachten.

Een hele grote brandweerman. Hij laat ons de brandweer auto’s zien. “Dit zijn niet de grootste, zegt hij wijzend op de eerste paar auto’s, “die daar zijn pas echt groot. Willen jullie erin?” We kunnen onze ogen niet geloven. De allergrootste auto wordt naar buiten gereden. Voor de baan stoppen we en klimmen op het dak waar het grote waterkanon staat. Michel zet deze aan voor ons en we mogen ermee spuiten over de warme baan. Wauw!

Dat gaat hard en ver. Vervolgens laat Michel ons de “kleine” spuit zien die ook best ver kan spuiten zeg. Nog even bijvullen, want we hebben in nog geen 2 minuten bijna de tank (12000 liter) leeg gespoten! “Zullen we een stukje gaan rijden?”vraagt Michel. Daar zeggen we geen nee tegen. Zelfs Peter wil meerijden. Dat vindt hij ook wel leuk. Wat gaat dat hard zeg zo’n grote auto.

Met zwaailichten en hoorn aan rijden we keihard over de baan. “Dat was cool!” zegt Darik. We mogen van Michel met echte walkie talkies met elkaar praten. Net als brandweermannen doen. “Over” zegt Kiran. “Over en uit” roept Darik. Dat is lachen. De grote auto wordt weer in de garage geparkeerd en Michel nodigt ons uit voor een glaasje limonade. We zitten gezellig nog na te praten en dan is het tijd om naar huis te gaan. Niet voordat we Peter een flesje wijn geven als dank voor een ongeloofelijke super dag.

Stichting De Hoogvliegers dank voor een super dag. Wij hebben genoten voor het leven. “De beste dag van ons leven” volgens Darik en Kiran.
En Peter… naar hem zwaaien ze elke dag. Want hij bestuurt elk vliegtuig dat ze zien en is “hun” piloot voor het leven.

Groeten en kusjes van,
Darik en Kiran