Nathan Huijnen
25 juli 2009Eindelijk het was zo ver, na misschien wel vier keer het te moeten uitstellen vanwege slecht weer e.d. ging het eindelijk door. We kwamen aan op de basis in Geilenkirchen (dat niet alleen een luchtbasis maar ook een militaire basis) in Duitsland, waar we zouden opstijgen. Bij het vliegtuig aan gekomen kreeg ik een T-shirt en een pet van hoogvlieger (de pet hangt nu nog steeds aan mijn bed) en werd het vliegtuig geïnspecteerd door de piloot zoals dat altijd moet gebeuren. Toen alles geïnspecteerd was stapte we in en werd er uitgelegd waar alle knopjes en metertjes voor waren, de motor werd gestart en we reden naar de landingsbaan om op te stijgen (dat klinkt raar). Het grote moment was aangebroken met brullende motor stegen we op. Maar wegvliegen ging niet meteen want we moesten de route nog eerst bevestigen via de radio, waardoor we dus eerst een paar rondjes moesten vliegen boven de basis en aangezien we nog steeds meer hoogte waren aan het maken en we in een spiraal omhoog vlogen werd ik hier best wel luchtziek van.
Daar gingen we dan ze zouden ongeveer een uur vliegen en zouden daarbij ook over mijn huis komen.
Het uitzicht was prachtig en als we onder de blauwe lucht vlogen was het best wel een rustige vlucht maar zodra we onder de wolken kwamen leek het wel of er drempels waren in de lucht.
Toen herkende ik opeens mijn dorp (dat ik dankzij google earth heel makkelijk herken) en al snel had ik mijn huis gevonden en dat van een paar familieleden. Ik zag mijn oom en tante al in de tuin staan te zwaaien (mijn oom had knalrode kleren aan waardoor ik hem vrij makkelijk kon ontdekken). We vlogen een rondje om mijn huis zodat ik het goed kon zien en om alle familieleden een duidelijk te maken dat wij het waren gaf de piloot een flinke dot gas waardoor het motortje even brulde.
Vervolgens draaide we het vliegtuigje zodat en maakte we weer aanstalten om terug te vliegen, ik mocht ook zelf vliegen maar veel heb ik niet gedaan aangezien je naar links en naar rechts deed sturen met je voeten en ik niet aan de pendalen kwam.
Daar kon ik de landingsbaan al zien liggen met gemengde gevoelens draaide we het vliegtuigje in de goede positie, ik vond het jammer dat we alweer moesten landen maar ik was toch ook wel erg misselijk. We gingen snel omlaag en voordat je het wist stonden we alweer op de grond om terug te taxiën naar de hangaar.
Daar aangekomen was ik toch wel blij weer vaste grond onder de voeten te hebben. Ik kreeg daar mijn certificaat (dat nu op de schouw staat) als bewijs dat ik gevlogen heb en als dank gaven we de piloot een doosje cellebrations.
Het was zeker een dag die ik nooit zal vergeten en elke keer dat er een sportvliegtuigje overkomt kan ik het niet laten heel erg breed te moeten glimlachen.
Nathan Huijnen
.jpg)
.jpg)
Daar gingen we dan ze zouden ongeveer een uur vliegen en zouden daarbij ook over mijn huis komen.
Het uitzicht was prachtig en als we onder de blauwe lucht vlogen was het best wel een rustige vlucht maar zodra we onder de wolken kwamen leek het wel of er drempels waren in de lucht.
Toen herkende ik opeens mijn dorp (dat ik dankzij google earth heel makkelijk herken) en al snel had ik mijn huis gevonden en dat van een paar familieleden. Ik zag mijn oom en tante al in de tuin staan te zwaaien (mijn oom had knalrode kleren aan waardoor ik hem vrij makkelijk kon ontdekken). We vlogen een rondje om mijn huis zodat ik het goed kon zien en om alle familieleden een duidelijk te maken dat wij het waren gaf de piloot een flinke dot gas waardoor het motortje even brulde.
Vervolgens draaide we het vliegtuigje zodat en maakte we weer aanstalten om terug te vliegen, ik mocht ook zelf vliegen maar veel heb ik niet gedaan aangezien je naar links en naar rechts deed sturen met je voeten en ik niet aan de pendalen kwam.
Daar kon ik de landingsbaan al zien liggen met gemengde gevoelens draaide we het vliegtuigje in de goede positie, ik vond het jammer dat we alweer moesten landen maar ik was toch ook wel erg misselijk. We gingen snel omlaag en voordat je het wist stonden we alweer op de grond om terug te taxiën naar de hangaar.
Daar aangekomen was ik toch wel blij weer vaste grond onder de voeten te hebben. Ik kreeg daar mijn certificaat (dat nu op de schouw staat) als bewijs dat ik gevlogen heb en als dank gaven we de piloot een doosje cellebrations.
Het was zeker een dag die ik nooit zal vergeten en elke keer dat er een sportvliegtuigje overkomt kan ik het niet laten heel erg breed te moeten glimlachen.
Nathan Huijnen