Jesse Ketelaars

Stichting 112 actie

{wmvremote width="640" height="480"}http://www.stichtinghoogvliegers.nl/static/images/individueel/2008/Stuntman-Jesse.wmv{/wmvremote}

Vrijwel vanaf het begin is er een samenwerking met de mensen van de Stichting 112actie >>.

De stichting 112-ers helpen CF-Patiënten is opgericht op 21 januari 2002. Het doel van de stichting is om vanuit de hulpverlening wensen te verwezenlijken voor kinderen die lijden aan de ongeneeslijke ziekte: Cystic Fibrosis.

Toen we op een dag de vraag kregen of wij mee wilden werken aan een wensvervulling die met vliegen te maken had, hoefden we niet lang (lees: NIET) na te denken.

Het ging om Jesse Ketelaars, 10 jaar, die de wens had om ooit nog eens een parachute sprong te maken.

Dankzij het netwerk dat wij hebben (ATCBOX) kwamen we heel snel bij het paracentrum op Texel terecht. De eigenaar Jan het verhaal uitgelegd en ook hier was geen bedenk tijd nodig, direct werd een tandemsprong gesponsord en wel aangeboden met zelfs een tegoed bon die we per mail ontvingen.

Dan nog vervoer.... het gezelschap (inclusief begeleiders van de 112actie stichting) moesten wel in stijl naar Texel en de boot is leuk maar specialer is natuurlijk met het vliegtuig. De Kooy - Texel is slechts een kwartiertje vliegen dus het zou de Kooy worden. Piloot Robert Baltus zei direct ja op de vraag of hij met het vliegtuig naar Texel wilde vliegen, even 'rusten' terwijl Jesse zijn sprong zou maken om daarna weer terug naar de Kooy te vliegen. Even moesten we zoeken naar een 2e vliegtuig met vlieger maar dankzij Sebastiaan Wooning van Wooning Aviation, die echt altijd voor ons klaar staat, was een 2e vliegtuig plus pilote zo geregeld. Ook gaat onze dank uit naar pilote Suzanne Zwart. Niets stond meer in de weg om Jesse en familie een prachtige dag te bezorgen wat verder geheel is geregeld door onze collega's van de stichting 112actie.

Hieronder het verslag, geschreven door Bert Huisjes (voorzitter Stichting 112actie) wat samen met nog meer beeldmateriaal ook op de website 112actie te vinden zal zijn op korte termijn.

Wij zijn bijzonder trots dat we een steentje bij hebben kunnen dragen aan een onvergetelijke dag voor Jesse! En wat ons betreft, op naar een volgende wens vervulling!!

---

 

Verslag 112actie:

 

Dinsdag 24 juni 2008.

Om 09.15 uur is er een hoop lawaai in de Populierenlaan te Krommenie. Brandweer, politie en een dikke Nissan Pathfinder (voorzien van een zwaailamp) rijden met toeters en bellen naar de basissschool Het Pallet. Daar aangekomen rijden zij het schoolplein op.

Is er brand?
Is er een gewonde?
Is er iets erg gebeurd?

Alle mannen stappen af en uit de voertuigen. De ladderwagen wordt in positie gebracht. Vele nieuwsgierige gezichten van leerlingen staan voor de ramen. Wat is er toch?

Twee mannen in het blauw en de motoragent gaan de school naar binnen. Zij betreden het lokaal van groep 6 en scanderen de naam JESSE KETELAARS. Men kijkt even vreemd op, maar dan meld zich een jongeman bij ons die luistert naar de naam Jesse Ketelaars. Zijn wens gaat in vervulling. Daar schrikt hij wel even van.

De deur bij het lokaal gaat open en daar is de korf van de hoogwerker. Jesse stapt er in onder toeziend oog van zijn klasgenoten en leraar. In een oogwenk is de korf afgedraaid van het schoolgebouw en gaat snel de hoogte in. Jesse krijgt een prachtig uitzicht. Op 28 meter hoogte is alles tocht heel anders. Na een paar minuten op hoogte te zijn rondgeleid door de brandweermannen van Wormerveer, komt het bakje richting de grond. Het hele schoolplein is inmiddels volgestroomd met leerlingen van de school. Eenmaal weer met de vaste grond onder de voeten, wordt Jesse in de armen gesloten van vader Martijn. Ook hij is enigszins overrompeld door deze overval.

Onder begeleiding van agent Jaap, verlaten wij (Jesse, zusje Bo, vader Martijn en het bestuur Chris en Bert) het schoolplein. Alle leerlingen zwaaien ons uit en wij zetten koers richting Den Helder. Het gezelschap achter in de wagen vind het allemaal maar prachtig; door rood, alle wagens aan de kant, ietsjes harder rijden dan normaal. Het kan en mag allemaal vandaag. Even voorbij Alkmaar gaan we even naar een parkeerplaats. Jaap neemt hier afscheid van ons. Hij moet terug naar de Zaanstreek. Een ieder schud zijn hand en zwaait hem uit. Jesse en Bo krijgen een kado uitgereikt. Jesse een set Walkietalkies en Bo een set Polly Pocket. De reis wordt voortgezet.

In Den Helder wordt een onverwachte stop gemaakt bij de Marine Vliegbasis De Kooy. Wij melden ons aan en worden verzocht naar de Traditiekamer te gaan. Daar worden wij opgevangen door twee heren.

Zij laten ons eerst een film zien over het werk van de groep Maritieme Helikopters. Best wel spectaculair eigenlijk. Vervolgens gaan we naar de brandweer van het complex. Daar staan twee enorme Crashtenders. Een brandweerman geeft uitleg over de giga grote wagens. Ze wegen wel 40.000 kilo en hebben ongeveer 15.000 liter water bij zich. Het kijken is natuurlijk mooi, maar een stukje rijden is natuurlijk nog mooier. Eén monster wordt tot leven gewekt. De passagiers zitten hoog en droog. Een flinke brul en hij rijd de garage uit. Buiten wordt gespoten met water. Liters worden naar buiten gewerkt via de spuitmonden op het dak en voor op het voertuig. Wat er uit is gegaan, moet ook worden aangevuld en zo helpen Jesse en Bo met het vullen van de tank bij het vulpunt. Natuurlijk moet er lekker worden gegeten en dat is bij de Marine goed geregeld. Een ieder geniet met volle teugen van al het lekkers dat de Marine ons aanbied. Veel tijd om het te laten zakken is er niet, we moeten verder.

Bij de Aeroclub staan twee sportvliegtuigen voor ons klaar. Deze zijn ingezet door Stichting Hoogvliegers om ons te brengen naar de volgende stop. We maken kennis met de piloten en krijgen enkele instructies. Daarna stappen we in de vliegtuigen

en stijgen we op richting Texel. Bo vind het allemaal een beetje eng, maar is snel gerustgesteld. Na ongeveer 10 minuten van het uitzicht te hebben genoten, wordt de landing op Texel ingezet.

Het is nu duidelijk wat er allemaal gaat gebeuren. Het Paracentrum Texel  bied Jesse een tandemsprong aan. Hij wordt opgewacht door zijn “mentor’ Hans. Samen bereiden zij de sprong voor. Natuurlijk dient eerst de kleding te worden uitgezocht en gepast. Ook vader Martijn gaat springen, maar doet dit uit eigen beweging. Het is wel een bijzondere combinatie zo. Wanneer Jesse zijn pak heeft gepast krijgt hij het speciale harnas aan, waarmee hij aan Hans wordt vast gegespt. Zo kan hij er in de lucht niet stiekem alleen vandoor. Daarna worden er een aantal oefeningen gedaan die te maken hebben met de exit uit het vliegtuig en de houding in de lucht. Jesse laat het allemaal over zich heenkomen. Een half uur later is het vliegtuig voor de parachutisten geland. Het gezelschap loopt er naar toe, gevolgd door o.a. de pers. Zij hadden van deze actie gehoord en wilden er ook aandacht aan besteden. Met een grote worp gaat Jesse in het vliegtuig samen met zijn vader. Twee minuten later vertrekken zij naar grote hoogte.

Wij (de piloten, zusje Bo, Chris en Bert) wachten op wat komen gaat in de warme middag zon. Na een paar minuten zien wij de eerste springers naar beneden komen, de zg. static line springers. Het vliegtuig maakt een bocht en vliegt naar grotere hoogte. Weer 5 minuten later komen er drie stipjes in de lucht die erg snel naar beneden vallen. Dat zijn dan Jesse, Martijn en de cameraman. Dit moet een prachtige ervaring zijn. Deze foto is er één om ingelijst te worden in ieder geval, klik erop voor een groot formaat:

Wat moeten zij voelen met die snelheid. Wat gaat er door hen heen. Even later is de vrije val beëindigd en gaan de parachutes open. Nu is het rustig suizen naar beneden. Als eerste scheert Martijn over ons heen en maakt een mooie landing. Daar Jesse natuurlijk een stuk lichter is, kan hij langer in de lucht blijven, maar uiteindelijk zet ook hij voet op vaste grond. Dan sluiten vader en zoon elkaar in de armen.

Wat een ervaring voor die twee. Vol met adrenaline doet Jesse zijn verhaal. Hij heeft overduidelijk genoten. Dit wordt beaamd door Hans.

Bijgekomen van het geheel wordt er nog wat gedronken en wordt het weer tijd om met de vliegtuigen terug te keren naar Den Helder. Robert en Suzanne starten de motoren en 15 minuten later staan we weer op me marine basis. Jesse mag nog meehelpen om het vliegtuig naar binnen te duwen. 

De dag loopt langzaam ten einde en we gaan terug richting de Zaanstreek. Van zo’n spannende middag krijg je wel trek. We stoppen bij het restaurant de Krokodil in Krommenie. Deze bieden ons een heerlijk diner aan. Daar genieten wij dan ook met volle teugen van. Vis, vis en nog eens vis en patatjes voor de kinderen met een heerlijk toetje.

Jesse, Bo en Martijn gaan tevreden naar huis en wij kunnen wederom terugkijken op een geslaagde wensvervulling, mede dankzij de samenwerking met Stichting Hoogvliegers.

Met speciale dank aan de inspanningen van Daan de Meester.