Stefan Harms
03 februari 2010
Om 12.45 uur zijn we op vliegveld Teuge waar gezagvoerder F v. Rossum van Stichting Hoogvliegers in het restaurant al op ons zit te wachten. Nadat we ons hebben voorgesteld nemen we tijdens een kop koffie en thee het vluchtplan nog eens door en lopen we vol spanning om 13.15 uur richting het vliegtuig. Het is een Cessna 172 met de kleuren van de vlag. Ook zijn er nog een aantal vrienden gekomen om ons uit te zwaaien.
Nadat we (Monique niet) ons in de gordels hebben gesnoerd en de gezagvoerder aan co-piloot Stefan zijn instructies heeft gegeven, taxiën we langzaam richting startbaan. Nog even moeten we wachten totdat de piloot het teken ‘ready for take off ‘ aan de vliegleiding heeft doorgegeven. En niet veel later geeft hij gas en beginnen we aan de klim. Het uitzicht is prachtig, het is helder, de zon schijnt en met een snelheid van ruim 110 knopen (180 km p/u) vliegen we richting het Noorden, richting Eelde waar de familie zich inmiddels heeft verzameld voor ontvangst. De vlucht duurt ruim 40 min. en langzaam glijdt wit Nederland onder ons voorbij. Het is echt een schitterend gezicht!!
Eenmaal op koers mag co-piloot Stefan ook even de stuurknuppel vasthouden zodat de gezagvoerder even kan ontspannen. En Stefan doet dit goed, hij houdt zonder problemen de kist mooi recht en is wat mij betreft geslaagd voor vliegbrevet A. Wanneer eenmaal de stad Groningen aan de horizon verschijnt heeft de piloot de daling al ingezet. ‘ Het is druk boven Eelde, dus moeten we even wachten. Even een klein rondje extra maken. Helaas doet dit Stefan geen goed en wordt hij door het draaien een beetje misselijk.
Wanneer we niet veel later geland zijn op “Groningen Airport Eelde” en we naar het vertrekgebouw taxiën moet ik even slikken. Veel mensen zijn speciaal voor Stefan gekomen. Ook is de brandweer aanwezig die ons verwelkomt met een heuse waterstraal.
Zelfs de regionale pers is aanwezig en er worden veel foto’s gemaakt. Ook hier wordt Stefan als een ware held ontvangen, en dat is hij, onze held waar we zo trots op zijn!!
Opa en neef Wouter komen al snel aanlopen om ons op te vangen en mee te nemen naar het restaurant waar iedereen zit te wachten. Maar hij is misselijk en wil eerst even naar het toilet waar onze lieve jongen moet spugen. Gelukkig lucht dit op en loop ik niet veel later met Stefan naar het restaurant waar we met onze familie en vrienden wat drinken.
Iedereen bedankt voor de warme ontvangst, wij vonden het fijn dat jullie er waren!!
Klik hier voor foto's!!
Om 15.10 uur mogen we nog even een kijkje nemen in de verkeerstoren,
waarna we weer richting het vliegtuig lopen. En de hele menigte zwaait ons uit.
Nu mag Kimmetje meevliegen en gaat Melvin met Petra terug in de auto. Petra was onze taxichauffeur vandaag. Petra je bent een schat, nogmaals bedankt!!!
Wanneer we eenmaal op snelheid zijn, geeft Kim mij een hand die ze gedurende de vlucht niet meer los heeft gelaten. Kim had nog nooit eerder gevlogen en was best wel een beetje bang, vertelde ze mij. Maar ze geniet en vindt het prachtig.
Ook nu is het uitzicht weer schitterend en vliegen we zelfs nog even over Busloo en nemen we een stukje van Apeldoorn mee en kunnen we ons huis, het winkelcentrum en de school van de jongens zien liggen.
Rond 16.30 uur uur landen we weer veilig op vliegveld Teuge waar Monique ons op staat te wachten. Ik was trouwens bijna vergeten het cadeautje aan de jarige Aaldrik te geven, nogmaals van harte, zo willen we elk jaar wel op verjaardag komen. Met het vliegtuig, lekker snel en geen last van files!!
In het restaurant drinken we met de gezagvoerder nog een kop koffie en is het tijd om afscheid te nemen.
“Stichting Hoogvliegers” nogmaals heel erg bedankt voor deze onvergetelijke dag!!
Eenmaal thuis komt tafeltje dekje weer eten brengen, hoeven we weer niet te koken. Jolanda (mama van Kim) bedankt, ook jij bent een schat! Ook zit Stefan sinds een week weer bij ons aan tafel en eet weer iets. We waren nog maar net thuis toen Stefan al over pizza-broodjes begon. Dus snel naar de supermarkt waar ik zo’n beetje alle soorten heb opgehaald, ja je hebt er iets voor over. Hij heeft 3 van die kleine rondjes opgegeten!!!
Vanavond heeft hij ook weer een poos achter zijn eigen pc op de slaapkamer gezeten, het zijn allemaal kleine dingetjes maar voor ons toch een teken dat de medicijnen toch een beetje hun werk doen.
Klik hier voor nog meer foto's!!
En weer zijn er kaarten en bloemen bezorgd, lieve mensen bedankt!!
Piloot Frans van Rossum doet ook verslag:
3 februari 2010: de Hoogvliegersvlucht met Stefan Harms
De vlucht met Stefan Harms zie ik als een mooi voorbeeld van waartoe Stichting Hoogvliegers, met alle mensen die daar aan verbonden zijn, inmiddels in staat is.
Een tante van Stefan had Patricia Reumer gebeld: Stefan is een 12-jarige jongen uit Apeldoorn die na een lange strijd tegen acute leukemie onlangs te horen heeft gekregen dat men niets meer voor hem kan doen. Het zou nog maar een kwestie van enkele weken zijn, dus als Stichting Hoogvliegers hem een vlucht zou willen aanbieden dan is snelheid vereist. Nou, die snelheid kwam er!
’s Middags werd ik gebeld door Patricia met de vraag of ik deze vlucht zou willen uitvoeren. Niet via Airpool op de wachtlijst zetten, maar even snel doorpakken. Het verhaal horend en de weblog van de jongen ziend, had ik meteen iets van “dit moet gewoon gebeuren”! ’s Avonds de vader gebeld en afgesproken de vlucht een paar dagen later uit te voeren. Maar ja, het winterweer van de afgelopen weken (maanden) maakte het allemaal erg spannend, en er werd daarnaast ook zó veel georganiseerd voor Stefan dat hij gewoon een volle agenda had. Uiteindelijk werd de datum, na één keer afzeggen door slecht weer, op vrijdag 5 februari gezet. Gaandeweg werd echter duidelijk dat het die vrijdag weer niet vliegbaar zou worden, en zijn de agenda’s omgegooid voor een vlucht op de volgende dag, woensdag 3 februari.
Stefans vader had de wens uitgesproken voor een vlucht naar Eelde, waar veel familie naar toe zou komen, en dus werd het Eelde. Op de ochtend van de vlucht was de weersverwachting beter dan verwacht en gehoopt: zicht >10 km, kleine kans op lokale sneeuwbuien in het noorden, hoge bewolking en niet te veel wind. Om 12.45 arriveerde het gezin in het restaurant op Teuge, en nam in hun kielzog wat “uitzwaaiers” mee. Even praten over wat Stefan allemaal kon verwachten, hoe de route zou lopen en hoe lang de vlucht zou duren, en dan instappen maar. Conform flightplan startten we om 13.30 en het werd een prachtige vlucht. Naarmate we noordelijker kwamen werd het kouder op de grond en veranderde het groene landschap in één met witte weilanden en bevroren plassen. Ter hoogte van Beilen contact opgenomen met Eelde Tower die het die dag heel erg druk had met lesvluchten en charters. Waar ik al een beetje voor vreesde gebeurde: tot twee keer toe een 360 draaien vlak voor het circuit. Op zich natuurlijk niet erg, maar Stefan begon wat misselijk te worden en die rondjes waren net de druppel. Gelukkig hield hij het droog, maar het is natuurlijk ontzettend sneu om op de valreep beroerd te worden en uit te zien naar een snelle landing. Na voltooiing van het tweede rondje meldde ik de toren dat er een zieke passagier aan boord was, en men heeft ons er toen tussendoor geleid (bedankt voor de medewerking!). Na landing op baan 23 mochten we backtracken om via A direct naar het platform te taxiën (scheelt lekker veel tijd!), waar we netjes werden gemarshalled en zelfs de crashtender kwam aanrijden om Stefan welkom te heten (een actie van Hoogvliegerscoördinatoren Mieke en Wiendeld). Jammer genoeg was Stefan te ziek om zich helemaal te realiseren wat er om hem heen gebeurde, en de familie liep snel naar het restaurant waar de wachtende familie met grote ballonnen stond.
In een zaaltje naast het restaurant werd Stefan met de meevliegers verwelkomd, wat de hele gebeurtenis voor ons flink emotioneel maakte: ernstig zieke kinderen vormen altijd al een situatie die je oneerlijk vindt, maar het was wel duidelijk dat men dit als een (laatste) afscheid van deze lieve jongen beschouwde. Mieke, Wiendeld en ik hebben ons maar even teruggetrokken in een hoek van de kamer om de familie maar de tijd te geven die ze nodig hadden. Toen naderde het moment van vertrek, en kon de familie zowaar nog een kijkje nemen in de toren! Iedereen daarna weer netjes in de gordels, motor starten, je beurt afwachten bij de baan en in één streep naar Apeldoorn voor een rondje over het huis en toen weer naar Teuge waar Stefans moeder ons stond op te wachten. Stefan was weliswaar een beetje misselijk maar heeft genoten van de vlucht in een gelukkig turbulentievrije lucht. Na de landing even nagepraat maar Stefan wilde toch wel graag naar huis, moe maar voldaan.
Tja, wat kun je zeggen na zo’n vlucht. Ik denk dat we blij mogen zijn dat we dit kunnen doen. Langs deze weg ook nog heel expliciet dank aan de brandweer, torenbemanning op Eelde en lokale HV-coördinatoren. Hun medewerking geeft een vlucht als deze gewoon nét even dat tikje meer.
Frans van Rossum
(Vliegclub Teuge)