Jim van Elten
07 maart 2010Zondag 7 maart heeft onze zoon Jim een Hoogvliegervlucht gehad.
Jim is onze jongste zoon, heeft Down-syndroom en is 8 jaar oud.
We hadden al een paar maal contact gehad met Raymond, Jim z'n piloot voor de grote dag. Ook die zondagmiddag nog even contact gehad en de vlucht kon doorgaan, het was prachtig helder weer.
We waren wat vroeg op vliegveld Lelystad en hebben eerst nog even rondgekeken en zijn wat wezen drinken. Vanuit het restaurant kon je al diverse vliegtuigen zien en Jim kreeg er helemaal zin in.
Om 15.45 zijn we ons gaan melden bij Raymond. Daar kregen we eerst een rondleiding. De sfeer was heel gemoedelijk en Jim was ook helemaal op z'n gemak.
Jim kreeg nog z'n duim nog tussen de autodeur maar dat viel gelukkig mee.
Toen was het dan zover........Jim ging de lucht in. Z'n zus Gwenda en ook pappa mochten mee.
Zoals al gezegd, het was prachtig helder weer. Ze zijn rechtreeks naar Putten gevlogen en daar zagen ze ons huis, Jim z'n school, het huis van opa en oma en nog meer bekende dingen voor hem. Pappa heeft ondertussen veel foto's gemaakt.
Na ruim een half uur waren ze weer terug in Lelystad en iedereen had duidelijk genoten van de vlucht.
Nog even "geholpen" het vliegtuig binnen te zetten en toen kreeg Jim z'n t-shirt, een pet en het hoogvliegers "diploma".
Dat moest natuurlijk de volgende dag allemaal mee naar school en iedereen moest de foto's zien.
Jim bleef nog dagenlang "in de wolken" van dit Hoogvliegers-avontuur.
We willen daarom jullie en Raymond Kloos hartelijke bedanken voor deze leuke, onvergetelijke dag.
Fam. van Elten - Putten
Reaktie van Piloot Raymond Kloos:
Verslag Hoogvliegervlucht Jim van Elten op 7 maart 2010
Zondag 7 maart heb ik een Hoogvliegervlucht gedaan met Jim van Elten. Jim is 8 jaar en heeft 't Downsyndroom. Ruimschoots op tijd arriveerde Jim met ouders en zus op Luchthaven Lelystad. Ook omdat het geboekte vliegtuig nog niet gearriveerd was, moest Jim een ruim half uur wachten. Zijn enthousiasme voor de vlucht was toen goed merkbaar. Jim "stuiterde" soms alle kanten op van de spanning. Tijdens de wachttijd kreeg Jim een duim tussen de autodeur. In eerste instantie veel geschreeuw, paniek en bloed, maar achteraf viel het gelukkig mee. Toen we over de vlucht begonnen, zakte de pijn en schrik alweer.
Uiteindelijk in het vliegtuig zat Jim voorin en vader en zus achterin. Moeder bleef beneden en zwaaide ons uit. De momenten voor het opstarten van de motor gaf bij Jim al veel voorpret, merkte ik. Veel vragen en geluiden. Ik verstond het vaak niet waarbij ik dan zijn vader of zus benaderde via de intercom. Toen de motor eenmaal draaide wees Jim constant naar de propellor en hij maakte daarbij luide en enthousiaste gilletjes van plezier. Geweldig vond ik dat. Tijdens de vlucht zelf had Jim vooral oog voor het kleurige display van de onboard GPS. De omgeving had hij minder in het vizier. Ook kon hij bijna niet met z'n handjes van de yoke blijven. Hij wilde oh zo graag even sturen. Eenmaal op hoogte en tijdens de cruise mocht ie even de controls vasthouden, niet beseffende dat ik feitelijk het vliegtuig bleef besturen op links. Een grote en trotse glimlach op z'n gezicht volgde.
Hij heeft de hele vlucht zijn arm in de mijne gestrengeld gehad. Dat vond ik wel heel bijzonder. De headset vond ie erg moeilijk om op te houden. Het ding ging afwisselend af, op en weer af. De schoudergordel vond ie ook niet zo prettig. Na een paar rondjes met hele flauwe en voorzichtige bochten boven zijn huis en school gevlogen te hebben (we hebben immers niets aan zieke passagiers) begon Jim toch wel z'n moeder te missen. Althans, hij begon naar z'n moeder te vragen.
Na nog even over het Dolfinarium te zijn gevlogen zijn we uiteindelijk terug naar Lelystad gevlogen. De vlucht heeft 35 minuten geduurd, net lang genoeg om voldoende indrukken op te doen. Het terugdragen van de vliegtuigkoffer en het in de hangaar duwen van het vliegtuig bleek ook feest voor hem. Eenmaal binnen in de kantine hebben we nog wat nagepraat en heb ik de Hoogvlieger attributen uitgedeeld: Petje, T-shirt, stickers, brochure en een heus certificaat. Wauw, het leek alsof hij dit toch wel het allermooiste vond van de vlucht. Hij keek zo trots!
Toen ik later even in de briefingroom was kwam Jim mij bedanken voor de vlucht. Hij gaf me een soort van high five, kriebelde wat met z'n vingers in m'n handpalm en probeerde mij iets duidelijk te maken. Ontroerend vond ik dat.
Het was trouwens prachtig blue sky weer net iets boven nul. Jim en zijn mede-passagiers hebben genoten van de vlucht en ik zelf ook. Op naar de volgende Hoogvliegervlucht!
Met vliegergroet,
Raymond Kloos
Jim is onze jongste zoon, heeft Down-syndroom en is 8 jaar oud.
We hadden al een paar maal contact gehad met Raymond, Jim z'n piloot voor de grote dag. Ook die zondagmiddag nog even contact gehad en de vlucht kon doorgaan, het was prachtig helder weer.
We waren wat vroeg op vliegveld Lelystad en hebben eerst nog even rondgekeken en zijn wat wezen drinken. Vanuit het restaurant kon je al diverse vliegtuigen zien en Jim kreeg er helemaal zin in.
Om 15.45 zijn we ons gaan melden bij Raymond. Daar kregen we eerst een rondleiding. De sfeer was heel gemoedelijk en Jim was ook helemaal op z'n gemak.
Jim kreeg nog z'n duim nog tussen de autodeur maar dat viel gelukkig mee.
Toen was het dan zover........Jim ging de lucht in. Z'n zus Gwenda en ook pappa mochten mee.
Zoals al gezegd, het was prachtig helder weer. Ze zijn rechtreeks naar Putten gevlogen en daar zagen ze ons huis, Jim z'n school, het huis van opa en oma en nog meer bekende dingen voor hem. Pappa heeft ondertussen veel foto's gemaakt.
Na ruim een half uur waren ze weer terug in Lelystad en iedereen had duidelijk genoten van de vlucht.
Nog even "geholpen" het vliegtuig binnen te zetten en toen kreeg Jim z'n t-shirt, een pet en het hoogvliegers "diploma".
Dat moest natuurlijk de volgende dag allemaal mee naar school en iedereen moest de foto's zien.
Jim bleef nog dagenlang "in de wolken" van dit Hoogvliegers-avontuur.
We willen daarom jullie en Raymond Kloos hartelijke bedanken voor deze leuke, onvergetelijke dag.
Fam. van Elten - Putten
Reaktie van Piloot Raymond Kloos:
Verslag Hoogvliegervlucht Jim van Elten op 7 maart 2010
Zondag 7 maart heb ik een Hoogvliegervlucht gedaan met Jim van Elten. Jim is 8 jaar en heeft 't Downsyndroom. Ruimschoots op tijd arriveerde Jim met ouders en zus op Luchthaven Lelystad. Ook omdat het geboekte vliegtuig nog niet gearriveerd was, moest Jim een ruim half uur wachten. Zijn enthousiasme voor de vlucht was toen goed merkbaar. Jim "stuiterde" soms alle kanten op van de spanning. Tijdens de wachttijd kreeg Jim een duim tussen de autodeur. In eerste instantie veel geschreeuw, paniek en bloed, maar achteraf viel het gelukkig mee. Toen we over de vlucht begonnen, zakte de pijn en schrik alweer.
Uiteindelijk in het vliegtuig zat Jim voorin en vader en zus achterin. Moeder bleef beneden en zwaaide ons uit. De momenten voor het opstarten van de motor gaf bij Jim al veel voorpret, merkte ik. Veel vragen en geluiden. Ik verstond het vaak niet waarbij ik dan zijn vader of zus benaderde via de intercom. Toen de motor eenmaal draaide wees Jim constant naar de propellor en hij maakte daarbij luide en enthousiaste gilletjes van plezier. Geweldig vond ik dat. Tijdens de vlucht zelf had Jim vooral oog voor het kleurige display van de onboard GPS. De omgeving had hij minder in het vizier. Ook kon hij bijna niet met z'n handjes van de yoke blijven. Hij wilde oh zo graag even sturen. Eenmaal op hoogte en tijdens de cruise mocht ie even de controls vasthouden, niet beseffende dat ik feitelijk het vliegtuig bleef besturen op links. Een grote en trotse glimlach op z'n gezicht volgde.
Hij heeft de hele vlucht zijn arm in de mijne gestrengeld gehad. Dat vond ik wel heel bijzonder. De headset vond ie erg moeilijk om op te houden. Het ding ging afwisselend af, op en weer af. De schoudergordel vond ie ook niet zo prettig. Na een paar rondjes met hele flauwe en voorzichtige bochten boven zijn huis en school gevlogen te hebben (we hebben immers niets aan zieke passagiers) begon Jim toch wel z'n moeder te missen. Althans, hij begon naar z'n moeder te vragen.
Na nog even over het Dolfinarium te zijn gevlogen zijn we uiteindelijk terug naar Lelystad gevlogen. De vlucht heeft 35 minuten geduurd, net lang genoeg om voldoende indrukken op te doen. Het terugdragen van de vliegtuigkoffer en het in de hangaar duwen van het vliegtuig bleek ook feest voor hem. Eenmaal binnen in de kantine hebben we nog wat nagepraat en heb ik de Hoogvlieger attributen uitgedeeld: Petje, T-shirt, stickers, brochure en een heus certificaat. Wauw, het leek alsof hij dit toch wel het allermooiste vond van de vlucht. Hij keek zo trots!
Toen ik later even in de briefingroom was kwam Jim mij bedanken voor de vlucht. Hij gaf me een soort van high five, kriebelde wat met z'n vingers in m'n handpalm en probeerde mij iets duidelijk te maken. Ontroerend vond ik dat.
Het was trouwens prachtig blue sky weer net iets boven nul. Jim en zijn mede-passagiers hebben genoten van de vlucht en ik zelf ook. Op naar de volgende Hoogvliegervlucht!
Met vliegergroet,
Raymond Kloos