Renzo Boersma
12 juni 2010Rond 9 uur zouden we vertrekken naar mijn opa en oma gaan (pake en beppe op zijn fries). Aangezien ik een uitslaper ben had ik graag wat langer op bed gelegen, maar ik ging toch maar mee. Bij Drachten gingen we de snelweg af omdat mijn vader nog wat ‘papieren’ voor zijn werk op moest halen, zei hij. We reden langs een plek waar slipcursussen gegeven worden en daarna kwamen we uit bij een vliegveld. Wij moesten even in de auto wachten, omdat mijn vader die papieren op zou halen. Na een paar minuten kwam hij terug en konden we mee omdat we ‘even’ op het vliegveld mochten kijken. We zagen een vliegtuigje staan die volgetankt werd. Opeens vroeg iemand of ik Renzo was en had geen idee hoe deze man (Jurgen) mijn naam kende. Toen hoorde ik dat ik mee mocht met de vliegtuigje. Dat zag ik eigenlijk helemaal niet aankomen. Die afspraak met mijn pake en beppe was gewoon een smoes om mij mee te krijgen.
Eerst gingen we een klein gebouwtje in om daar wat dingen in te vullen en de voorbereidingen te treffen. Daarna gingen we naar het vliegtuig toe.
Mijn vader en broertje achterin en ik samen met Jurgen voorin. Eerst wilde mijn moeder nog graag wat foto’s maken van ons in het vliegtuig, maar daarna gingen we naar de startbaan.
We stegen in westelijke richting op omdat de wind daar ook vandaan kwam. Eerst gingen we richting Leeuwarden. Van bovenaf had je een mooi uitzicht over de stad. Ook was het leuk om de hoogste toren van Leeuwarden, de Achmeatoren, van bovenaf te zien.
Daarna gingen we langs het vliegveld van Leeuwarden. We moesten er met een boog omheen omdat ze met zweefvliegtuigen bezig waren. Je zag daar beneden ook een aantal van zulke witte vliegtuigjes staan. Nadat we om het Leeuwarder vliegveld waren gevlogen gingen we richting de snelweg tussen Leeuwarden en Harlingen. In de verte zag je mijn woonplaats Franeker al liggen. Daar vlogen we dus op af. Toen we in de buurt waren konden we al een aantal dingen herkennen, de watertoren, de skatebaan en het voetbalveld waren goed te zien. Op het voetbalveld zagen we zelfs dat er een wedstrijd bezig was. Boven onze woonwijk gingen we even een paar rondjes maken en ons huis was ook goed te zien. Nu zie je alles eens van een andere kant. Daarna gingen we richting Harlingen. Mijn school was goed te zien en je zag ook veel boten in het water liggen. Na een paar rondjes boven Harlingen te hebben gevlogen gingen we weer terug naar Drachten. We vlogen over het Van Harinxmakanaal richting Leeuwarden en toen richting Drachten. Er lagen veel kleine dorpjes onder ons waar je niet overheen mocht. Daarom moest ik telkens een grote bocht maken zodat we er langs konden. Een stukje voor Drachten legde Jurgen mij uit hoe we het beste konden aanvliegen naar het vliegveld. Na een paar grote bochten zaten we voor de landingsbaan en nam Jurgen het laatste stukje over. Toen stonden we weer veilig aan de grond. Er werden nog wat foto’s gemaakt en ik kreeg nog een certificaat.
Het was een superverassing en een geweldige ervaring. Iedereen heel erg bedankt en natuurlijk Jurgen, mijn “co-piloot” voor het veilig aan de grond zetten van het vliegtuig.
Nogmaals, geweldig!
Verslag van piloot Jurgen Looman:
Het was al weer even geleden dat ik tijd had gehad voor de stichting Hoogvliegers, maar toen ik las dat er een Hoogvliegertje bij wijze van spreken bij mij om de hoek in Franeker woonde, kon ik natuurlijk niet wegblijven.
Dit was ook de eerste keer dat de ouder van de Hoogvlieger specifiek aangaf dat de vlucht vanaf Drachten plaats zou moeten plaats vinden. Dit kleine, maar intieme vliegveldje wordt door mij wel eens aangeduid als het best bewaarde geheim van het noorden. Prima locatie en uitstekende vliegtuigen ter beschikking.
De keuze viel ook dit keer weer op de Cessna 172 met Zweeds kenteken.
Helaas zat op de geplande datum het weer niet mee en moest de vlucht een dagje uitgesteld worden.
Het meest opvallende van deze vlucht voor mij was dat vader Tjitze, de vlucht voor DE HELE FAMILIE geheim had kunnen houden tot het moment van aankomst bij het vliegtuig. Wat een leuk dagje oma had moeten worden, werd een fantastisch dagje vliegtuig besturen (sorry oma, maar wat dat betreft is mijn “baan” de makkelijkste en dankbaarste ter wereld en het enthousiasme bijna automatisch). Opa’s en oma’s hebben het wat dat betreft veel moeilijker en moeten er echt voor werken.
Terug naar het vliegen. Al snel waren de glimlachen op 4 gezichten getoverd en was ook moeder Anna tevreden met haar rol als toeschouwer en algemeen aanmoediger van haar man en twee zoons.
Al snel na opstijgen werd het roer ruw uit mijn handen gerukt en nam Renzo de controle van het vliegtuig over. Aangezien het mijn vrije zaterdag was, kon ook ik alleen maar blij zijn met mijn rol als instructeur en hoefde ik alleen wat richtingsaanwijzingen naar Franeker te geven. Met losse hand en een ontspannen/stoere blik wist Renzo met gemak zijn huis en de school van hem en zijn broer te vinden.
Iets wat vanuit de lucht verre van vanzelfsprekend is. We zullen hier maar niet herhalen wat broer Déjan vanuit de lucht met de school wilde doen, maar laten we volstaan met te zeggen dat een paar daagjes extra vrij hem wel aansprak.
Helaas vliegt de tijd altijd snel als je met zoiets leuks als vliegen bezig bent en moesten we na een rondje Franeker, Harlingen, Leeuwarden, Sexbierum, Hollum, Ried, Peins, Dronrijp, Menaldum, Tzummarum enz. enz. “alweer” huiswaarts.
Bij de landing werd ik toch maar even verzocht de handen weer even uit de mouwen te steken en even te helpen met de landing.
Vader Tjitze wist het nu zeker: hij gaat ook op voor zijn brevet. Iets dat hij al jaren van plan was. Ik ben alleen bang dat de kosten niet beperkt blijven tot slechts 1 vliegbrevet, want ook voor zijn beide zoons, proefde dit korte avontuurtje in de lucht naar meer.
Eerst gingen we een klein gebouwtje in om daar wat dingen in te vullen en de voorbereidingen te treffen. Daarna gingen we naar het vliegtuig toe.
Mijn vader en broertje achterin en ik samen met Jurgen voorin. Eerst wilde mijn moeder nog graag wat foto’s maken van ons in het vliegtuig, maar daarna gingen we naar de startbaan.
We stegen in westelijke richting op omdat de wind daar ook vandaan kwam. Eerst gingen we richting Leeuwarden. Van bovenaf had je een mooi uitzicht over de stad. Ook was het leuk om de hoogste toren van Leeuwarden, de Achmeatoren, van bovenaf te zien.
Daarna gingen we langs het vliegveld van Leeuwarden. We moesten er met een boog omheen omdat ze met zweefvliegtuigen bezig waren. Je zag daar beneden ook een aantal van zulke witte vliegtuigjes staan. Nadat we om het Leeuwarder vliegveld waren gevlogen gingen we richting de snelweg tussen Leeuwarden en Harlingen. In de verte zag je mijn woonplaats Franeker al liggen. Daar vlogen we dus op af. Toen we in de buurt waren konden we al een aantal dingen herkennen, de watertoren, de skatebaan en het voetbalveld waren goed te zien. Op het voetbalveld zagen we zelfs dat er een wedstrijd bezig was. Boven onze woonwijk gingen we even een paar rondjes maken en ons huis was ook goed te zien. Nu zie je alles eens van een andere kant. Daarna gingen we richting Harlingen. Mijn school was goed te zien en je zag ook veel boten in het water liggen. Na een paar rondjes boven Harlingen te hebben gevlogen gingen we weer terug naar Drachten. We vlogen over het Van Harinxmakanaal richting Leeuwarden en toen richting Drachten. Er lagen veel kleine dorpjes onder ons waar je niet overheen mocht. Daarom moest ik telkens een grote bocht maken zodat we er langs konden. Een stukje voor Drachten legde Jurgen mij uit hoe we het beste konden aanvliegen naar het vliegveld. Na een paar grote bochten zaten we voor de landingsbaan en nam Jurgen het laatste stukje over. Toen stonden we weer veilig aan de grond. Er werden nog wat foto’s gemaakt en ik kreeg nog een certificaat.
Het was een superverassing en een geweldige ervaring. Iedereen heel erg bedankt en natuurlijk Jurgen, mijn “co-piloot” voor het veilig aan de grond zetten van het vliegtuig.
Nogmaals, geweldig!
Verslag van piloot Jurgen Looman:
Het was al weer even geleden dat ik tijd had gehad voor de stichting Hoogvliegers, maar toen ik las dat er een Hoogvliegertje bij wijze van spreken bij mij om de hoek in Franeker woonde, kon ik natuurlijk niet wegblijven.
Dit was ook de eerste keer dat de ouder van de Hoogvlieger specifiek aangaf dat de vlucht vanaf Drachten plaats zou moeten plaats vinden. Dit kleine, maar intieme vliegveldje wordt door mij wel eens aangeduid als het best bewaarde geheim van het noorden. Prima locatie en uitstekende vliegtuigen ter beschikking.
De keuze viel ook dit keer weer op de Cessna 172 met Zweeds kenteken.
Helaas zat op de geplande datum het weer niet mee en moest de vlucht een dagje uitgesteld worden.
Het meest opvallende van deze vlucht voor mij was dat vader Tjitze, de vlucht voor DE HELE FAMILIE geheim had kunnen houden tot het moment van aankomst bij het vliegtuig. Wat een leuk dagje oma had moeten worden, werd een fantastisch dagje vliegtuig besturen (sorry oma, maar wat dat betreft is mijn “baan” de makkelijkste en dankbaarste ter wereld en het enthousiasme bijna automatisch). Opa’s en oma’s hebben het wat dat betreft veel moeilijker en moeten er echt voor werken.
Terug naar het vliegen. Al snel waren de glimlachen op 4 gezichten getoverd en was ook moeder Anna tevreden met haar rol als toeschouwer en algemeen aanmoediger van haar man en twee zoons.
Al snel na opstijgen werd het roer ruw uit mijn handen gerukt en nam Renzo de controle van het vliegtuig over. Aangezien het mijn vrije zaterdag was, kon ook ik alleen maar blij zijn met mijn rol als instructeur en hoefde ik alleen wat richtingsaanwijzingen naar Franeker te geven. Met losse hand en een ontspannen/stoere blik wist Renzo met gemak zijn huis en de school van hem en zijn broer te vinden.
Iets wat vanuit de lucht verre van vanzelfsprekend is. We zullen hier maar niet herhalen wat broer Déjan vanuit de lucht met de school wilde doen, maar laten we volstaan met te zeggen dat een paar daagjes extra vrij hem wel aansprak.
Helaas vliegt de tijd altijd snel als je met zoiets leuks als vliegen bezig bent en moesten we na een rondje Franeker, Harlingen, Leeuwarden, Sexbierum, Hollum, Ried, Peins, Dronrijp, Menaldum, Tzummarum enz. enz. “alweer” huiswaarts.
Bij de landing werd ik toch maar even verzocht de handen weer even uit de mouwen te steken en even te helpen met de landing.
Vader Tjitze wist het nu zeker: hij gaat ook op voor zijn brevet. Iets dat hij al jaren van plan was. Ik ben alleen bang dat de kosten niet beperkt blijven tot slechts 1 vliegbrevet, want ook voor zijn beide zoons, proefde dit korte avontuurtje in de lucht naar meer.